συγκλητική

See also: συγκλητικῇ and συγκλητικοί

Ancient Greek

Alternative forms

• ξῠγκλητῐκή (xunklētikḗ)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kɛ̌ː/ → /syŋ.ɡli.tiˈci/ → /siŋ.ɡli.tiˈci/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /syŋ.klɛː.ti.kɛ̌ː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /syŋ.kle̝.tiˈke̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈci/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /syŋ.ɡli.tiˈci/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈci/

Adjective

σῠγκλητῐκή • (sunklētikḗ)

1. feminine nominative/vocative singular of σῠγκλητῐκός (sunklētikós, “senatorial; of senatorial rank; belonging to the Roman Senate; summoning, beckoning”)

Greek

Pronunciation

• IPA^(key): /siŋ.ɡli.tiˈci/
• Hyphenation: συ‧γκλη‧τι‧κή
• Old Hyphenation: συγ‧κλη‧τι‧κή
• Homophone: συγκλητικοί (sygklitikoí)

Adjective

συγκλητική • (sygklitikí)

1. Nominative, accusative and vocative feminine singular form of συγκλητικός (sygklitikós).