τελευτάω

Ancient Greek

Etymology

From τελευτή (teleutḗ, “end”) +‎ -ᾰ́ω (-áō).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /te.leu̯.tá.ɔː/ → /te.leɸˈta.o/ → /te.lefˈta.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /te.leu̯.tá.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /te.lewˈta.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /te.leɸˈta.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /te.lefˈta.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /te.lefˈta.o/

Verb

τελευτᾰ́ω • (teleutáō) (Epic, Attic, Ionic)

1. To accomplish
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 8.9:

     ὄφρα τάχιστα τελευτήσω τάδε ἔργα.

     óphra tákhista teleutḗsō táde érga.

     so that I will accomplish these works very quickly.

2. To finish
3. To die

Conjugation

   Present: τελευτᾰ́ω, τελευτᾰ́ομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τελευτᾰ́ω	τελευτᾰ́εις	τελευτᾰ́ει	τελευτᾰ́ετον	τελευτᾰ́ετον	τελευτᾰ́ομεν	τελευτᾰ́ετε	τελευτᾰ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	τελευτᾰ́ω	τελευτᾰ́ῃς	τελευτᾰ́ῃ	τελευτᾰ́ητον	τελευτᾰ́ητον	τελευτᾰ́ωμεν	τελευτᾰ́ητε	τελευτᾰ́ωσῐ(ν)
	optative	τελευτᾰ́οιμῐ	τελευτᾰ́οις	τελευτᾰ́οι	τελευτᾰ́οιτον	τελευτᾰοίτην	τελευτᾰ́οιμεν	τελευτᾰ́οιτε	τελευτᾰ́οιεν
	imperative		τελεύτᾰε	τελευτᾰέτω	τελευτᾰ́ετον	τελευτᾰέτων		τελευτᾰ́ετε	τελευτᾰόντων
middle/ passive	indicative	τελευτᾰ́ομαι	τελευτᾰ́ῃ, τελευτᾰ́ει	τελευτᾰ́εται	τελευτᾰ́εσθον	τελευτᾰ́εσθον	τελευτᾰόμεθᾰ	τελευτᾰ́εσθε	τελευτᾰ́ονται
	subjunctive	τελευτᾰ́ωμαι	τελευτᾰ́ῃ	τελευτᾰ́ηται	τελευτᾰ́ησθον	τελευτᾰ́ησθον	τελευτᾰώμεθᾰ	τελευτᾰ́ησθε	τελευτᾰ́ωνται
	optative	τελευτᾰοίμην	τελευτᾰ́οιο	τελευτᾰ́οιτο	τελευτᾰ́οισθον	τελευτᾰοίσθην	τελευτᾰοίμεθᾰ	τελευτᾰ́οισθε	τελευτᾰ́οιντο
	imperative		τελευτᾰ́ου	τελευτᾰέσθω	τελευτᾰ́εσθον	τελευτᾰέσθων		τελευτᾰ́εσθε	τελευτᾰέσθων
		active				middle/passive
infinitive		τελευτᾰ́ειν				τελευτᾰ́εσθαι
participle	m	τελευτᾰ́ων				τελευτᾰόμενος
	f	τελευτᾰ́ουσᾰ				τελευτᾰομένη
	n	τελευτᾰ́ον				τελευτᾰόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: τελευτῶ, τελευτῶμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τελευτῶ	τελευτᾷς	τελευτᾷ	τελευτᾶτον	τελευτᾶτον	τελευτῶμεν	τελευτᾶτε	τελευτῶσῐ(ν)
	subjunctive	τελευτῶ	τελευτᾷς	τελευτᾷ	τελευτᾶτον	τελευτᾶτον	τελευτῶμεν	τελευτᾶτε	τελευτῶσῐ(ν)
	optative	τελευτῴην, τελευτῷμῐ	τελευτῴης, τελευτῷς	τελευτῴη, τελευτῷ	τελευτῷτον, τελευτῴητον	τελευτῴτην, τελευτῳήτην	τελευτῷμεν, τελευτῴημεν	τελευτῷτε, τελευτῴητε	τελευτῷεν, τελευτῴησᾰν
	imperative		τελεύτᾱ	τελευτᾱ́τω	τελευτᾶτον	τελευτᾱ́των		τελευτᾶτε	τελευτώντων
middle/ passive	indicative	τελευτῶμαι	τελευτᾷ	τελευτᾶται	τελευτᾶσθον	τελευτᾶσθον	τελευτώμεθᾰ	τελευτᾶσθε	τελευτῶνται
	subjunctive	τελευτῶμαι	τελευτᾷ	τελευτᾶται	τελευτᾶσθον	τελευτᾶσθον	τελευτώμεθᾰ	τελευτᾶσθε	τελευτῶνται
	optative	τελευτῴμην	τελευτῷο	τελευτῷτο	τελευτῷσθον	τελευτῴσθην	τελευτῴμεθᾰ	τελευτῷσθε	τελευτῷντο
	imperative		τελευτῶ	τελευτᾱ́σθω	τελευτᾶσθον	τελευτᾱ́σθων		τελευτᾶσθε	τελευτᾱ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		τελευτᾶν				τελευτᾶσθαι
participle	m	τελευτῶν				τελευτώμενος
	f	τελευτῶσᾰ				τελευτωμένη
	n	τελευτῶν				τελευτώμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐτελεύτᾰον, ἐτελευτᾰόμην (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτελεύτᾰον	ἐτελεύτᾰες	ἐτελεύτᾰε(ν)	ἐτελευτᾰ́ετον	ἐτελευτᾰέτην	ἐτελευτᾰ́ομεν	ἐτελευτᾰ́ετε	ἐτελεύτᾰον
middle/ passive	indicative	ἐτελευτᾰόμην	ἐτελευτᾰ́ου	ἐτελευτᾰ́ετο	ἐτελευτᾰ́εσθον	ἐτελευτᾰέσθην	ἐτελευτᾰόμεθᾰ	ἐτελευτᾰ́εσθε	ἐτελευτᾰ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐτελεύτων, ἐτελευτώμην (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτελεύτων	ἐτελεύτᾱς	ἐτελεύτᾱ	ἐτελευτᾶτον	ἐτελευτᾱ́την	ἐτελευτῶμεν	ἐτελευτᾶτε	ἐτελεύτων
middle/ passive	indicative	ἐτελευτώμην	ἐτελευτῶ	ἐτελευτᾶτο	ἐτελευτᾶσθον	ἐτελευτᾱ́σθην	ἐτελευτώμεθᾰ	ἐτελευτᾶσθε	ἐτελευτῶντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: τελευτήσομαι (Epic, with passive sense)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	τελευτήσομαι	τελευτήσῃ, τελευτήσει	τελευτήσεται	τελευτήσεσθον	τελευτήσεσθον	τελευτησόμεθᾰ	τελευτήσεσθε	τελευτήσονται
	optative	τελευτησοίμην	τελευτήσοιο	τελευτήσοιτο	τελευτήσοισθον	τελευτησοίσθην	τελευτησοίμεθᾰ	τελευτήσοισθε	τελευτήσοιντο
					middle
infinitive					τελευτήσεσθαι
participle	m				τελευτησόμενος
	f				τελευτησομένη
	n				τελευτησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐτελεύτησᾰ, ἐτελευτησᾰ́μην, ἐτελευτήθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐτελεύτησᾰ	ἐτελεύτησᾰς	ἐτελεύτησε(ν)	ἐτελευτήσᾰτον	ἐτελευτησᾰ́την	ἐτελευτήσᾰμεν	ἐτελευτήσᾰτε	ἐτελεύτησᾰν
	subjunctive	τελευτήσω	τελευτήσῃς	τελευτήσῃ	τελευτήσητον	τελευτήσητον	τελευτήσωμεν	τελευτήσητε	τελευτήσωσῐ(ν)
	optative	τελευτήσαιμῐ	τελευτήσειᾰς, τελευτήσαις	τελευτήσειε(ν), τελευτήσαι	τελευτήσαιτον	τελευτησαίτην	τελευτήσαιμεν	τελευτήσαιτε	τελευτήσειᾰν, τελευτήσαιεν
	imperative		τελεύτησον	τελευτησᾰ́τω	τελευτήσᾰτον	τελευτησᾰ́των		τελευτήσᾰτε	τελευτησᾰ́ντων
middle	indicative	ἐτελευτησᾰ́μην	ἐτελευτήσω	ἐτελευτήσᾰτο	ἐτελευτήσᾰσθον	ἐτελευτησᾰ́σθην	ἐτελευτησᾰ́μεθᾰ	ἐτελευτήσᾰσθε	ἐτελευτήσᾰντο
	subjunctive	τελευτήσωμαι	τελευτήσῃ	τελευτήσηται	τελευτήσησθον	τελευτήσησθον	τελευτησώμεθᾰ	τελευτήσησθε	τελευτήσωνται
	optative	τελευτησαίμην	τελευτήσαιο	τελευτήσαιτο	τελευτήσαισθον	τελευτησαίσθην	τελευτησαίμεθᾰ	τελευτήσαισθε	τελευτήσαιντο
	imperative		τελεύτησαι	τελευτησᾰ́σθω	τελευτήσᾰσθον	τελευτησᾰ́σθων		τελευτήσᾰσθε	τελευτησᾰ́σθων
passive	indicative	ἐτελευτήθην	ἐτελευτήθης	ἐτελευτήθη	ἐτελευτήθητον	ἐτελευτηθήτην	ἐτελευτήθημεν	ἐτελευτήθητε	ἐτελευτήθησᾰν
	subjunctive	τελευτηθῶ	τελευτηθῇς	τελευτηθῇ	τελευτηθῆτον	τελευτηθῆτον	τελευτηθῶμεν	τελευτηθῆτε	τελευτηθῶσῐ(ν)
	optative	τελευτηθείην	τελευτηθείης	τελευτηθείη	τελευτηθεῖτον, τελευτηθείητον	τελευτηθείτην, τελευτηθειήτην	τελευτηθεῖμεν, τελευτηθείημεν	τελευτηθεῖτε, τελευτηθείητε	τελευτηθεῖεν, τελευτηθείησᾰν
	imperative		τελευτήθητῐ	τελευτηθήτω	τελευτήθητον	τελευτηθήτων		τελευτήθητε	τελευτηθέντων
		active			middle		passive
infinitive		τελευτῆσαι			τελευτήσᾰσθαι		τελευτηθῆναι
participle	m	τελευτήσᾱς			τελευτησᾰ́μενος		τελευτηθείς
	f	τελευτήσᾱσᾰ			τελευτησᾰμένη		τελευτηθεῖσᾰ
	n	τελευτῆσᾰν			τελευτησᾰ́μενον		τελευτηθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: τετελεύτηκᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τετελεύτηκᾰ	τετελεύτηκᾰς	τετελεύτηκε(ν)	τετελευτήκᾰτον	τετελευτήκᾰτον	τετελευτήκᾰμεν	τετελευτήκᾰτε	τετελευτήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	τετελευτήκω	τετελευτήκῃς	τετελευτήκῃ	τετελευτήκητον	τετελευτήκητον	τετελευτήκωμεν	τετελευτήκητε	τετελευτήκωσῐ(ν)
	optative	τετελευτήκοιμῐ, τετελευτηκοίην	τετελευτήκοις, τετελευτηκοίης	τετελευτήκοι, τετελευτηκοίη	τετελευτήκοιτον	τετελευτηκοίτην	τετελευτήκοιμεν	τετελευτήκοιτε	τετελευτήκοιεν
	imperative		τετελεύτηκε	τετελευτηκέτω	τετελευτήκετον	τετελευτηκέτων		τετελευτήκετε	τετελευτηκόντων
		active
infinitive		τετελευτηκέναι
participle	m	τετελευτηκώς
	f	τετελευτηκυῖᾰ
	n	τετελευτηκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Further reading

• “τελευτάω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press