τρωγλοδύτης

Ancient Greek

Etymology

From τρώγλη (trṓglē, “hole”) +‎ δύω (dúō, “I get into”) +‎ -της (-tēs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /trɔː.ɡlo.dý.tɛːs/ → /tro.ɣloˈðy.tis/ → /tro.ɣloˈði.tis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /trɔː.ɡlo.dý.tɛːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /tro.ɡloˈdy.te̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /tro.ɣloˈðy.tis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /tro.ɣloˈðy.tis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /tro.ɣloˈði.tis/

Noun

τρωγλοδῠ́της • (trōglodútēs) m (genitive τρωγλοδῠ́του); first declension

1. One who crawls in holes or caves, such as a snake or fox.
2. A caveman
3. A wren (of the genus Troglodytes)

Inflection

First declension of ὁ τρωγλοδῠ́της; τοῦ τρωγλοδῠ́του (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ τρωγλοδῠ́της ho trōglodútēs	τὼ τρωγλοδῠ́τᾱ tṑ trōglodútā	οἱ τρωγλοδῠ́ται hoi trōglodútai
Genitive	τοῦ τρωγλοδῠ́του toû trōglodútou	τοῖν τρωγλοδῠ́ταιν toîn trōglodútain	τῶν τρωγλοδῠτῶν tôn trōglodutôn
Dative	τῷ τρωγλοδῠ́τῃ tôi trōglodútēi	τοῖν τρωγλοδῠ́ταιν toîn trōglodútain	τοῖς τρωγλοδῠ́ταις toîs trōglodútais
Accusative	τὸν τρωγλοδῠ́την tòn trōglodútēn	τὼ τρωγλοδῠ́τᾱ tṑ trōglodútā	τοὺς τρωγλοδῠ́τᾱς toùs trōglodútās
Vocative	τρωγλοδῠ́τᾰ trōglodúta	τρωγλοδῠ́τᾱ trōglodútā	τρωγλοδῠ́ται trōglodútai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek τρωγλοδύτης m (troglodýtis)
• Russian: троглоди́т m (troglodít)

References

• “τρωγλοδύτης”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “τρωγλοδύτης”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• τρωγλοδύτης in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette