φαντάρος

Greek

Etymology

From φάντης (fántis), from Italian fante, with -άρος (-áros) ending influenced by φανταρία (fantaría), borrowed from Venetian fantaria.

Pronunciation

• IPA^(key): /fanˈda.ɾos/
• Hyphenation: φα‧ντά‧ρος

Noun

φαντάρος • (fantáros) m (plural φαντάροι)

1. (military, familiar) infantryman, (infantry) soldier

   Hypernym: στρατιώτης (stratiótis)

Declension

Declension of φαντάρος

	singular	plural
nominative	φαντάρος •	φαντάροι •
genitive	φαντάρου •	φαντάρων •
accusative	φαντάρο •	φαντάρους •
vocative	φαντάρε •	φαντάροι •

Derived terms

• βλέπω τον Χριστό φαντάρο (vlépo ton Christó fantáro)
• φανταράκι (fantaráki)