إباء
Jump to navigation
Jump to search
Arabic[edit]
Etymology[edit]
From the root ء ب ي (ʾ-b-y)
Noun[edit]
إِبَاء • (ʾibāʾ) m
- verbal noun of أَبَى (ʾabā) (form I)
- refusal, rejection, abhorrence, disobedience, disgust
- unwillingness
Declension[edit]
Declension of noun إِبَاء (ʾibāʾ)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | إِبَاء ʾibāʾ |
الْإِبَاء al-ʾibāʾ |
إِبَاء ʾibāʾ |
Nominative | إِبَاءٌ ʾibāʾun |
الْإِبَاءُ al-ʾibāʾu |
إِبَاءُ ʾibāʾu |
Accusative | إِبَاءً ʾibāʾan |
الْإِبَاءَ al-ʾibāʾa |
إِبَاءَ ʾibāʾa |
Genitive | إِبَاءٍ ʾibāʾin |
الْإِبَاءِ al-ʾibāʾi |
إِبَاءِ ʾibāʾi |
References[edit]
- Steingass, Francis Joseph (1884), “إباء”, in The Student's Arabic–English Dictionary[1], London: W.H. Allen