सुबन्त

Sanskrit

सुप् (sup, “case ending”) +‎ अन्त (anta, “end”)

सुबन्त • (subanta) stem, n

(linguistics, grammar) technical expression for an inflected noun as ending in a case-termination

Neuter a-stem declension of सुबन्त (subanta)
	Singular	Dual	Plural
Nominative	सुबन्तम् subantam	सुबन्ते subante	सुबन्तानि / सुबन्ता¹ subantāni / subantā¹
Vocative	सुबन्त subanta	सुबन्ते subante	सुबन्तानि / सुबन्ता¹ subantāni / subantā¹
Accusative	सुबन्तम् subantam	सुबन्ते subante	सुबन्तानि / सुबन्ता¹ subantāni / subantā¹
Instrumental	सुबन्तेन subantena	सुबन्ताभ्याम् subantābhyām	सुबन्तैः / सुबन्तेभिः¹ subantaiḥ / subantebhiḥ¹
Dative	सुबन्ताय subantāya	सुबन्ताभ्याम् subantābhyām	सुबन्तेभ्यः subantebhyaḥ
Ablative	सुबन्तात् subantāt	सुबन्ताभ्याम् subantābhyām	सुबन्तेभ्यः subantebhyaḥ
Genitive	सुबन्तस्य subantasya	सुबन्तयोः subantayoḥ	सुबन्तानाम् subantānām
Locative	सुबन्ते subante	सुबन्तयोः subantayoḥ	सुबन्तेषु subanteṣu
Notes	¹Vedic

Monier Williams (1899) “सुबन्त”, in A Sanskrit–English Dictionary, […], new edition, Oxford: At the Clarendon Press, →OCLC, page 1227/2.