ἁγιάζω

See also: αγιάζω

Ancient Greek

Etymology

From ἅγιος (hágios, “holy”) +‎ -άζω (-ázō, denominative verb suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ha.ɡi.áz.dɔː/ → /a.ʝiˈa.zo/ → /a.ʝiˈa.zo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ha.ɡi.áz.dɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)a.ɡiˈa.zo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ʝiˈa.zo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ʝiˈa.zo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ʝiˈa.zo/

Verb

ἁγιάζω • (hagiázō)

1. Koine form of ἁγίζω (hagízō)

Inflection

   Present: ἁγιάζω, ἁγιάζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἁγιάζω	ἁγιάζεις	ἁγιάζει	ἁγιάζετον	ἁγιάζετον	ἁγιάζομεν	ἁγιάζετε	ἁγιάζουσῐ(ν)
	subjunctive	ἁγιάζω	ἁγιάζῃς	ἁγιάζῃ	ἁγιάζητον	ἁγιάζητον	ἁγιάζωμεν	ἁγιάζητε	ἁγιάζωσῐ(ν)
	optative	ἁγιάζοιμῐ	ἁγιάζοις	ἁγιάζοι	ἁγιάζοιτον	ἁγιαζοίτην	ἁγιάζοιμεν	ἁγιάζοιτε	ἁγιάζοιεν
	imperative		ἁγίαζε	ἁγιαζέτω	ἁγιάζετον	ἁγιαζέτων		ἁγιάζετε	ἁγιαζόντων
middle/ passive	indicative	ἁγιάζομαι	ἁγιάζῃ, ἁγιάζει	ἁγιάζεται	ἁγιάζεσθον	ἁγιάζεσθον	ἁγιαζόμεθᾰ	ἁγιάζεσθε	ἁγιάζονται
	subjunctive	ἁγιάζωμαι	ἁγιάζῃ	ἁγιάζηται	ἁγιάζησθον	ἁγιάζησθον	ἁγιαζώμεθᾰ	ἁγιάζησθε	ἁγιάζωνται
	optative	ἁγιαζοίμην	ἁγιάζοιο	ἁγιάζοιτο	ἁγιάζοισθον	ἁγιαζοίσθην	ἁγιαζοίμεθᾰ	ἁγιάζοισθε	ἁγιάζοιντο
	imperative		ἁγιάζου	ἁγιαζέσθω	ἁγιάζεσθον	ἁγιαζέσθων		ἁγιάζεσθε	ἁγιαζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἁγιάζειν				ἁγιάζεσθαι
participle	m	ἁγιάζων				ἁγιαζόμενος
	f	ἁγιάζουσᾰ				ἁγιαζομένη
	n	ἁγιᾶζον				ἁγιαζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References

• “ἁγιάζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἁγιάζω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἁγιάζω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
• G37 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible