ἐρώμενος

See also: ερωμένος and ἐρωμένος

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /e.rɔ̌ː.me.nos/ → /eˈro.me.nos/ → /eˈro.me.nos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /e.rɔ̌ː.me.nos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /eˈro.me.nos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /eˈro.me.nos/

Participle

ἐρώμενος • (erṓmenos) m (feminine ἐρωμένη, neuter ἐρώμενον); first/second declension

1. present mediopassive participle of ἐράω (eráō)

Declension

First and second declension of ἐρώμενος; ἐρωμένη; ἐρώμενον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ἐρώμενος erṓmenos	ἐρωμένη erōménē	ἐρώμενον erṓmenon		ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō		ἐρώμενοι erṓmenoi	ἐρώμεναι erṓmenai	ἐρώμενᾰ erṓmena
Genitive		ἐρωμένου erōménou	ἐρωμένης erōménēs	ἐρωμένου erōménou		ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμέναιν erōménain	ἐρωμένοιν erōménoin		ἐρωμένων erōménōn	ἐρωμένων erōménōn	ἐρωμένων erōménōn
Dative		ἐρωμένῳ erōménōi	ἐρωμένῃ erōménēi	ἐρωμένῳ erōménōi		ἐρωμένοιν erōménoin	ἐρωμέναιν erōménain	ἐρωμένοιν erōménoin		ἐρωμένοις erōménois	ἐρωμέναις erōménais	ἐρωμένοις erōménois
Accusative		ἐρώμενον erṓmenon	ἐρωμένην erōménēn	ἐρώμενον erṓmenon		ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō		ἐρωμένους erōménous	ἐρωμένᾱς erōménās	ἐρώμενᾰ erṓmena
Vocative		ἐρώμενε erṓmene	ἐρωμένη erōménē	ἐρώμενον erṓmenon		ἐρωμένω erōménō	ἐρωμένᾱ erōménā	ἐρωμένω erōménō		ἐρώμενοι erṓmenoi	ἐρώμεναι erṓmenai	ἐρώμενᾰ erṓmena
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ἐρωμένως erōménōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Noun

ἐρώμενος • (erṓmenos) m (genitive ἐρωμένου); second declension

1. he who is loved, one’s (male) beloved; an eromenos
   • 430 BCE – 354 BCE, Xenophon, Symposium 8.36
   • 428 BCE – 347 BCE, Plato, Phaedrus 239a
   • 424 BCE, Aristophanes, The Knights 737
2. a catamite

Declension

Second declension of ὁ ἐρώμενος; τοῦ ἐρωμένου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἐρώμενος ho erṓmenos	τὼ ἐρωμένω tṑ erōménō	οἱ ἐρώμενοι hoi erṓmenoi
Genitive	τοῦ ἐρωμένου toû erōménou	τοῖν ἐρωμένοιν toîn erōménoin	τῶν ἐρωμένων tôn erōménōn
Dative	τῷ ἐρωμένῳ tôi erōménōi	τοῖν ἐρωμένοιν toîn erōménoin	τοῖς ἐρωμένοις toîs erōménois
Accusative	τὸν ἐρώμενον tòn erṓmenon	τὼ ἐρωμένω tṑ erōménō	τοὺς ἐρωμένους toùs erōménous
Vocative	ἐρώμενε erṓmene	ἐρωμένω erōménō	ἐρώμενοι erṓmenoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἐρωμένῐον (erōménion)

References

• “ἐρώμενος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “ἐρώμενος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press