ἑπταμερής

Ancient Greek

Etymology

From ἑπτά (heptá, “seven”) +‎ μέρος (méros, “part”) +‎ -ής (-ḗs, adjective suffix).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hep.ta.me.rɛ̌ːs/ → /ep.ta.meˈris/ → /ep.ta.meˈris/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hep.ta.me.rɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)ep.ta.meˈre̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ep.ta.meˈris/

Adjective

ἑπταμερής • (heptamerḗs) m or f (neuter ἑπταμερές); third declension

1. having seven parts, heptamerous, septempartite

Inflection

Third declension of ἑπταμερής; ἑπταμερές (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ἑπταμερής heptamerḗs	ἑπταμερές heptamerés		ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî		ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Genitive		ἑπταμεροῦς heptameroûs	ἑπταμεροῦς heptameroûs		ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμεροῖν heptameroîn		ἑπταμερῶν heptamerôn	ἑπταμερῶν heptamerôn
Dative		ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî		ἑπταμεροῖν heptameroîn	ἑπταμεροῖν heptameroîn		ἑπταμερέσῐ / ἑπταμερέσῐν heptamerési(n)	ἑπταμερέσῐ / ἑπταμερέσῐν heptamerési(n)
Accusative		ἑπταμερῆ heptamerê	ἑπταμερές heptamerés		ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî		ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Vocative		ἑπταμερές heptamerés	ἑπταμερές heptamerés		ἑπταμερεῖ heptamereî	ἑπταμερεῖ heptamereî		ἑπταμερεῖς heptamereîs	ἑπταμερῆ heptamerê
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ἑπταμερῶς heptamerôs			ἑπταμερέστερος heptamerésteros			ἑπταμερέστᾰτος heptameréstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “ἑπταμερής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἑπταμερής in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette