ὀρθόδοξος

Ancient Greek

Etymology

From ὀρθός (orthós, “straight”) +‎ δόξα (dóxa, “opinion”) +‎ -ος (-os, “noun of result or an abstract noun of action”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /or.tʰó.dok.sos/ → /orˈθo.ðok.sos/ → /orˈθo.ðok.sos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /or.tʰó.dok.sos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /orˈtʰo.dok.sos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /orˈθo.ðok.sos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /orˈθo.ðok.sos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /orˈθo.ðok.sos/

Adjective

ὀρθόδοξος • (orthódoxos) m or f (neuter ὀρθόδοξον); second declension

1. orthodox (in religion)

Inflection

Second declension of ὀρθόδοξος; ὀρθόδοξον (Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		ὀρθόδοξος orthódoxos	ὀρθόδοξον orthódoxon		ὀρθοδόξω orthodóxō	ὀρθοδόξω orthodóxō		ὀρθόδοξοι orthódoxoi	ὀρθόδοξᾰ orthódoxa
Genitive		ὀρθοδόξου orthodóxou	ὀρθοδόξου orthodóxou		ὀρθοδόξοιν orthodóxoin	ὀρθοδόξοιν orthodóxoin		ὀρθοδόξων orthodóxōn	ὀρθοδόξων orthodóxōn
Dative		ὀρθοδόξῳ orthodóxōi	ὀρθοδόξῳ orthodóxōi		ὀρθοδόξοιν orthodóxoin	ὀρθοδόξοιν orthodóxoin		ὀρθοδόξοις orthodóxois	ὀρθοδόξοις orthodóxois
Accusative		ὀρθόδοξον orthódoxon	ὀρθόδοξον orthódoxon		ὀρθοδόξω orthodóxō	ὀρθοδόξω orthodóxō		ὀρθοδόξους orthodóxous	ὀρθόδοξᾰ orthódoxa
Vocative		ὀρθόδοξε orthódoxe	ὀρθόδοξον orthódoxon		ὀρθοδόξω orthodóxō	ὀρθοδόξω orthodóxō		ὀρθόδοξοι orthódoxoi	ὀρθόδοξᾰ orthódoxa
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		ὀρθοδόξως orthodóxōs			ὀρθοδοξώτερος orthodoxṓteros			ὀρθοδοξώτᾰτος orthodoxṓtatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ὀρθοδοξαστικός (orthodoxastikós)
• ὀρθοδοξέω (orthodoxéō)
• ὀρθοδοξία (orthodoxía)

 

Descendants

• → Latin: orthodoxus
  • → English: orthodox
  • → Italian: ortodosso

Further reading

• “ὀρθόδοξος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀρθόδοξος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette