ὀττεύομαι

Ancient Greek

Etymology

From ὄττα (ótta) (Attic form of ὄσσα (óssa, “divine or ominous sound or rumor”)) + -εύομαι (-eúomai)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ot.těu̯.o.mai̯/ → /otˈte.βo.mɛ/ → /oˈte.vo.me/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ot.těu̯.o.mai̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /otˈte.wo.mɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /otˈte.βo.mɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /otˈte.vo.me/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /oˈte.vo.me/

Verb

ὀττεύομαι • (otteúomai) (Attic)

1. to divine from an ominous sound
2. to regard as ominous

Conjugation

   Present: ὀττεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ὀττεύομαι	ὀττεύῃ, ὀττεύει	ὀττεύεται	ὀττεύεσθον	ὀττεύεσθον	ὀττευόμεθᾰ	ὀττεύεσθε	ὀττεύονται
	subjunctive	ὀττεύωμαι	ὀττεύῃ	ὀττεύηται	ὀττεύησθον	ὀττεύησθον	ὀττευώμεθᾰ	ὀττεύησθε	ὀττεύωνται
	optative	ὀττευοίμην	ὀττεύοιο	ὀττεύοιτο	ὀττεύοισθον	ὀττευοίσθην	ὀττευοίμεθᾰ	ὀττεύοισθε	ὀττεύοιντο
	imperative		ὀττεύου	ὀττευέσθω	ὀττεύεσθον	ὀττευέσθων		ὀττεύεσθε	ὀττευέσθων
infinitive						ὀττεύεσθαι
participle	m					ὀττευόμενος
	f					ὀττευομένη
	n					ὀττευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

The aorist middle participle ὀττευσᾰ́μενος (otteusámenos) is also attested.

Further reading

• “ὀττεύομαι”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press