ὑπομένω

Ancient Greek[edit]

ὑπο- (hupo-) +‎ μένω (ménō)

ὑπομένω • (hupoménō)

Present: ὑπομένω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπομένω	ὑπομένεις	ὑπομένει	ὑπομένετον	ὑπομένετον	ὑπομένομεν	ὑπομένετε	ὑπομένουσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπομένω	ὑπομένῃς	ὑπομένῃ	ὑπομένητον	ὑπομένητον	ὑπομένωμεν	ὑπομένητε	ὑπομένωσῐ(ν)
	optative	ὑπομένοιμῐ	ὑπομένοις	ὑπομένοι	ὑπομένοιτον	ὑπομενοίτην	ὑπομένοιμεν	ὑπομένοιτε	ὑπομένοιεν
	imperative		ὑπόμενε	ὑπομενέτω	ὑπομένετον	ὑπομενέτων		ὑπομένετε	ὑπομενόντων
		active
infinitive		ὑπομένειν
participle	m	ὑπομένων
	f	ὑπομένουσᾰ
	n	ὑπομένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπέμενον	ὑπέμενες	ὑπέμενε(ν)	ὑπεμένετον	ὑπεμενέτην	ὑπεμένομεν	ὑπεμένετε	ὑπέμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Future: ὑπομενέω (Attic, uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπομενέω	ὑπομενέεις	ὑπομενέει	ὑπομενέετον	ὑπομενέετον	ὑπομενέομεν	ὑπομενέετε	ὑπομενέουσῐ(ν)
active	optative	ὑπομενέοιμῐ	ὑπομενέοις	ὑπομενέοι	ὑπομενέοιτον	ὑπομενεοίτην	ὑπομενέοιμεν	ὑπομενέοιτε	ὑπομενέοιεν
		active
infinitive		ὑπομενέειν
participle	m	ὑπομενέων
	f	ὑπομενέουσᾰ
	n	ὑπομενέον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπομενῶ	ὑπομενεῖς	ὑπομενεῖ	ὑπομενεῖτον	ὑπομενεῖτον	ὑπομενοῦμεν	ὑπομενεῖτε	ὑπομενοῦσῐ(ν)
active	optative	ὑπομενοίην, ὑπομενοῖμῐ	ὑπομενοίης, ὑπομενοῖς	ὑπομενοίη, ὑπομενοῖ	ὑπομενοῖτον, ὑπομενοίητον	ὑπομενοίτην, ὑπομενοιήτην	ὑπομενοῖμεν, ὑπομενοίημεν	ὑπομενοῖτε, ὑπομενοίητε	ὑπομενοῖεν, ὑπομενοίησᾰν
		active
infinitive		ὑπομενεῖν
participle	m	ὑπομενῶν
	f	ὑπομενοῦσᾰ
	n	ὑπομενοῦν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπέμεινᾰ	ὑπέμεινᾰς	ὑπέμεινε(ν)	ὑπεμείνᾰτον	ὑπεμεινᾰ́την	ὑπεμείνᾰμεν	ὑπεμείνᾰτε	ὑπέμεινᾰν
	subjunctive	ὑπομείνω	ὑπομείνῃς	ὑπομείνῃ	ὑπομείνητον	ὑπομείνητον	ὑπομείνωμεν	ὑπομείνητε	ὑπομείνωσῐ(ν)
	optative	ὑπομείναιμῐ	ὑπομείνειᾰς, ὑπομείναις	ὑπομείνειε(ν), ὑπομείναι	ὑπομείναιτον	ὑπομειναίτην	ὑπομείναιμεν	ὑπομείναιτε	ὑπομείνειᾰν, ὑπομείναιεν
	imperative		ὑπόμεινον	ὑπομεινᾰ́τω	ὑπομείνᾰτον	ὑπομεινᾰ́των		ὑπομείνᾰτε	ὑπομεινᾰ́ντων
		active
infinitive		ὑπομεῖναι
participle	m	ὑπομείνᾱς
	f	ὑπομείνᾱσᾰ
	n	ὑπομεῖνᾰν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑπομεμένηκᾰ	ὑπομεμένηκᾰς	ὑπομεμένηκε(ν)	ὑπομεμενήκᾰτον	ὑπομεμενήκᾰτον	ὑπομεμενήκᾰμεν	ὑπομεμενήκᾰτε	ὑπομεμενήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑπομεμενήκω	ὑπομεμενήκῃς	ὑπομεμενήκῃ	ὑπομεμενήκητον	ὑπομεμενήκητον	ὑπομεμενήκωμεν	ὑπομεμενήκητε	ὑπομεμενήκωσῐ(ν)
	optative	ὑπομεμενήκοιμῐ, ὑπομεμενηκοίην	ὑπομεμενήκοις, ὑπομεμενηκοίης	ὑπομεμενήκοι, ὑπομεμενηκοίη	ὑπομεμενήκοιτον	ὑπομεμενηκοίτην	ὑπομεμενήκοιμεν	ὑπομεμενήκοιτε	ὑπομεμενήκοιεν
	imperative		ὑπομεμένηκε	ὑπομεμενηκέτω	ὑπομεμενήκετον	ὑπομεμενηκέτων		ὑπομεμενήκετε	ὑπομεμενηκόντων
		active
infinitive		ὑπομεμενηκέναι
participle	m	ὑπομεμενηκώς
	f	ὑπομεμενηκυῖᾰ
	n	ὑπομεμενηκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.