sparka

Icelandic

Etymology

Compare Swedish sparka.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈspar̥ka/

  Rhymes: -ar̥ka

Verb

sparka (weak verb, third-person singular past indicative sparkaði, supine sparkað)

1. (transitive, with dative) to kick
2. (figuratively, transitive, with dative) to give someone the boot, to fire, to sack

Conjugation

sparka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að sparka
supine (sagnbót)		sparkað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sparkandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sparka	við spörkum	present (nútíð)	ég sparki	við spörkum
	þú sparkar	þið sparkið		þú sparkir	þið sparkið
	hann, hún, það sparkar	þeir, þær, þau sparka		hann, hún, það sparki	þeir, þær, þau sparki
past (þátíð)	ég sparkaði	við spörkuðum	past (þátíð)	ég sparkaði	við spörkuðum
	þú sparkaðir	þið spörkuðuð		þú sparkaðir	þið spörkuðuð
	hann, hún, það sparkaði	þeir, þær, þau spörkuðu		hann, hún, það sparkaði	þeir, þær, þau spörkuðu
imperative (boðháttur)	sparka (þú)	sparkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sparkaðu	sparkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sparkast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að sparkast
supine (sagnbót)		sparkast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		sparkandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég sparkast	við spörkumst	present (nútíð)	ég sparkist	við spörkumst
	þú sparkast	þið sparkist		þú sparkist	þið sparkist
	hann, hún, það sparkast	þeir, þær, þau sparkast		hann, hún, það sparkist	þeir, þær, þau sparkist
past (þátíð)	ég sparkaðist	við spörkuðumst	past (þátíð)	ég sparkaðist	við spörkuðumst
	þú sparkaðist	þið spörkuðust		þú sparkaðist	þið spörkuðust
	hann, hún, það sparkaðist	þeir, þær, þau spörkuðust		hann, hún, það sparkaðist	þeir, þær, þau spörkuðust
imperative (boðháttur)	sparkast (þú)	sparkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	sparkastu	sparkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

sparkaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sparkaður	spörkuð	sparkað		sparkaðir	sparkaðar	spörkuð
accusative (þolfall)	sparkaðan	sparkaða	sparkað		sparkaða	sparkaðar	spörkuð
dative (þágufall)	spörkuðum	sparkaðri	spörkuðu		spörkuðum	spörkuðum	spörkuðum
genitive (eignarfall)	sparkaðs	sparkaðrar	sparkaðs		sparkaðra	sparkaðra	sparkaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	sparkaði	sparkaða	sparkaða		spörkuðu	spörkuðu	spörkuðu
accusative (þolfall)	sparkaða	spörkuðu	sparkaða		spörkuðu	spörkuðu	spörkuðu
dative (þágufall)	sparkaða	spörkuðu	sparkaða		spörkuðu	spörkuðu	spörkuðu
genitive (eignarfall)	sparkaða	spörkuðu	sparkaða		spörkuðu	spörkuðu	spörkuðu

Derived terms

• spark

---

Norwegian Bokmål

Etymology 1

Alternative forms

• sparkene

Noun

sparka n

1. definite plural of spark

Etymology 2

Alternative forms

• sparket

Verb

sparka

1. inflection of sparke:
   1. simple past
   2. past participle

---

Norwegian Nynorsk

Noun

sparka n

1. definite plural of spark

---

Swedish

Etymology

Compare Icelandic sparka.

Pronunciation

• audio:

  (file)

Verb

sparka (present sparkar, preterite sparkade, supine sparkat, imperative sparka)

1. to kick; to strike with the foot or leg
   • 1909, Leon Larson, Samhällets fiende‎^[1]:

     Han kände sig ungefär som en häst som sparkat sönder sina skaklar och som nu kunde få skena i väg så långt han ville utan fruktan för piskan och tygeln.

     He felt something like a horse that had kicked its shackles to pieces, and that now could bolt as far as he pleased without fear of whip or reins.

2. (slang) to fire; terminate an employment

Conjugation

Conjugation of sparka (weak)

	Active		Passive
Infinitive	sparka		sparkas
Supine	sparkat		sparkats
Imperative	sparka		—
Imper. plural1	sparken		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	sparkar	sparkade	sparkas	sparkades
Ind. plural1	sparka	sparkade	sparkas	sparkades
Subjunctive2	sparke	sparkade	sparkes	sparkades
	Participles
Present participle	sparkande
Past participle	sparkad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Derived terms

• spark

Further reading

• sparka in Svensk ordbok.

Anagrams

• Kaspar, skapar, skarpa, skrapa