bannarius

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

bannus (ban, jurisdiction) +‎ -ārius

Noun[edit]

bannārius m (genitive bannāriī); second declension

  1. sergeant, watchman
    • 1023, Fulk III of Anjou, “Charta donationis pro monasterio S. Nicolai”, in Patrologia Latina, volume 155, published 1854, column 482:
      Si vinum meum cum banno vendidero, bannerius meus torrentulum de Barra non transibit causa capiendi vasa ementium monachorum vinum.
      If I should sell my wine under a sales monopoly, my sergeant will not cross the little stream of Barra to seize the vessels of monks who are buying wine.
  2. a person subject to a certain jurisdiction

Declension[edit]

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative bannārius bannāriī
Genitive bannāriī bannāriōrum
Dative bannāriō bannāriīs
Accusative bannārium bannāriōs
Ablative bannāriō bannāriīs
Vocative bannārie bannāriī

References[edit]