bjalla

See also: Bjalla

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpjatla/
• Rhymes: -atla

Etymology 1

From Old Norse bjalla, from Proto-Germanic *bellǭ; cognate with English bell.

Noun

bjalla f (genitive singular bjöllu, nominative plural bjöllur)

1. bell (metallic resonating object)
2. (music) bell (of a wind instrument)

Declension

declension of bjalla

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	bjalla	bjallan	bjöllur	bjöllurnar
accusative	bjöllu	bjölluna	bjöllur	bjöllurnar
dative	bjöllu	bjöllunni	bjöllum	bjöllunum
genitive	bjöllu	bjöllunnar	bjalla/bjallna	bjallanna/bjallnanna

Etymology 2

From the noun bjalla.

Verb

bjalla (weak verb, third-person singular past indicative bjallaði, supine bjallað)

1. to be noisy
2. (with the preposition í) to call

   Bjallaðu í mig þegar verkinu er lokið.

   Call me when the job is finished.

3. to crow (said of ravens)

Conjugation

bjalla — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að bjalla
supine (sagnbót)		bjallað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bjallandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bjalla	við bjöllum	present (nútíð)	ég bjalli	við bjöllum
	þú bjallar	þið bjallið		þú bjallir	þið bjallið
	hann, hún, það bjallar	þeir, þær, þau bjalla		hann, hún, það bjalli	þeir, þær, þau bjalli
past (þátíð)	ég bjallaði	við bjölluðum	past (þátíð)	ég bjallaði	við bjölluðum
	þú bjallaðir	þið bjölluðuð		þú bjallaðir	þið bjölluðuð
	hann, hún, það bjallaði	þeir, þær, þau bjölluðu		hann, hún, það bjallaði	þeir, þær, þau bjölluðu
imperative (boðháttur)	bjalla (þú)	bjallið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bjallaðu	bjalliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bjallast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að bjallast
supine (sagnbót)		bjallast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		bjallandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég bjallast	við bjöllumst	present (nútíð)	ég bjallist	við bjöllumst
	þú bjallast	þið bjallist		þú bjallist	þið bjallist
	hann, hún, það bjallast	þeir, þær, þau bjallast		hann, hún, það bjallist	þeir, þær, þau bjallist
past (þátíð)	ég bjallaðist	við bjölluðumst	past (þátíð)	ég bjallaðist	við bjölluðumst
	þú bjallaðist	þið bjölluðust		þú bjallaðist	þið bjölluðust
	hann, hún, það bjallaðist	þeir, þær, þau bjölluðust		hann, hún, það bjallaðist	þeir, þær, þau bjölluðust
imperative (boðháttur)	bjallast (þú)	bjallist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	bjallastu	bjallisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

bjallaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bjallaður	bjölluð	bjallað		bjallaðir	bjallaðar	bjölluð
accusative (þolfall)	bjallaðan	bjallaða	bjallað		bjallaða	bjallaðar	bjölluð
dative (þágufall)	bjölluðum	bjallaðri	bjölluðu		bjölluðum	bjölluðum	bjölluðum
genitive (eignarfall)	bjallaðs	bjallaðrar	bjallaðs		bjallaðra	bjallaðra	bjallaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	bjallaði	bjallaða	bjallaða		bjölluðu	bjölluðu	bjölluðu
accusative (þolfall)	bjallaða	bjölluðu	bjallaða		bjölluðu	bjölluðu	bjölluðu
dative (þágufall)	bjallaða	bjölluðu	bjallaða		bjölluðu	bjölluðu	bjölluðu
genitive (eignarfall)	bjallaða	bjölluðu	bjallaða		bjölluðu	bjölluðu	bjölluðu

Derived terms

• bjallandi

Etymology 3

Origin uncertain. Probably related to Danish bille.

Noun

bjalla f (genitive singular bjöllu, nominative plural bjöllur)

1. beetle

Declension

declension of bjalla

f-w1	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	bjalla	bjallan	bjöllur	bjöllurnar
accusative	bjöllu	bjölluna	bjöllur	bjöllurnar
dative	bjöllu	bjöllunni	bjöllum	bjöllunum
genitive	bjöllu	bjöllunnar	bjalla/bjallna	bjallanna/bjallnanna

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *bellǭ; Cognate with Old English belle.

Noun

bjalla f (genitive bjǫllu, plural bjǫllur)

1. bell

Declension

  Declension of bjalla (weak ōn-stem)

feminine	singular		plural
	indefinite	definite	indefinite	definite
nominative	bjalla	bjallan	bjǫllur	bjǫllurnar
accusative	bjǫllu	bjǫlluna	bjǫllur	bjǫllurnar
dative	bjǫllu	bjǫllunni	bjǫllum	bjǫllunum
genitive	bjǫllu	bjǫllunnar	bjallna	bjallnanna

Descendants

• Icelandic: bjalla
• Faroese: bjølla
• Norwegian: bjelle
• Old Swedish: biælla
  • Swedish: bjällra (with unexplained -r-)
• Danish: bjælde
• Gutnish: bjällå, bjälla
• ,

References

• “bjalla”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press