blífa

Icelandic

Etymology

First attested in the 16th century. From Icelandic blîve, from Middle Low German blīven, from Proto-Germanic *bilībaną. Used to translate German bleiben in Oddur Gottskálksson's New Testament translation (published 1540).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈpliːva/
• Rhymes: -iːva

Verb

blífa (strong verb, third-person singular past indicative bleif, third-person plural past indicative blifum, supine blifið)

1. (obsolete) to become
2. (obsolete) to be (as an auxiliary verb in passive constructions)
3. (chiefly dated) to remain, stay

Conjugation

blífa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að blífa
supine (sagnbót)		blifið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		blífandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég blíf	við blífum	present (nútíð)	ég blífi	við blífum
	þú blífur	þið blífið		þú blífir	þið blífið
	hann, hún, það blífur	þeir, þær, þau blífa		hann, hún, það blífi	þeir, þær, þau blífi
past (þátíð)	ég bleif	við blifum	past (þátíð)	ég blifi	við blifum
	þú bleifst	þið blifuð		þú blifir	þið blifuð
	hann, hún, það bleif	þeir, þær, þau blifu		hann, hún, það blifi	þeir, þær, þau blifu
imperative (boðháttur)	blíf (þú)	blífið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	blífðu	blífiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.