czarownik

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *čarovьnikъ. By surface analysis, czarować (“to cast spells”) +‎ -nik.

Pronunciation

• IPA^(key): /t͡ʂaˈrɔv.ɲik/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔvɲik
• Syllabification: cza‧row‧nik

Noun

czarownik m pers (feminine czarownica)

1. sorcerer, warlock, wizard

Usage notes

More pejorative than czarodziej but less than czarnoksiężnik.

Declension

Declension of czarownik

	singular	plural
nominative	czarownik	czarownicy/czarowniki (depreciative)
genitive	czarownika	czarowników
dative	czarownikowi	czarownikom
accusative	czarownika	czarowników
instrumental	czarownikiem	czarownikami
locative	czarowniku	czarownikach
vocative	czarowniku	czarownicy

Noun

czarownik m anim

1. twelve-wired bird-of-paradise (Seleucidis melanoleucus)

Declension

Declension of czarownik

	singular	plural
nominative	czarownik	czarowniki
genitive	czarownika	czarowników
dative	czarownikowi	czarownikom
accusative	czarownika	czarowniki
instrumental	czarownikiem	czarownikami
locative	czarowniku	czarownikach
vocative	czarowniku	czarowniki

Further reading

• czarownik in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• czarownik in Polish dictionaries at PWN