düşman

See also: dušman, duşman, and dușman

Azerbaijani

Other scripts
Cyrillic	дүшман
Roman	düşman
Perso-Arabic	دوشمان‎

Alternative forms

• düşmən

Etymology

Borrowed from Persian دشمن‎ (došman).

Noun

düşman (definite accusative düşmanı, plural düşmanlar)

1. enemy
2. (military) enemy

Declension

Declension of düşman

	singular	plural
nominative	düşman	düşmanlar
definite accusative	düşmanı	düşmanları
dative	düşmana	düşmanlara
locative	düşmanda	düşmanlarda
ablative	düşmandan	düşmanlardan
definite genitive	düşmanın	düşmanların

Possessive forms of düşman

	nominative
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanım	düşmanlarım
sənin (“your”)	düşmanın	düşmanların
onun (“his/her/its”)	düşmanı	düşmanları
bizim (“our”)	düşmanımız	düşmanlarımız
sizin (“your”)	düşmanınız	düşmanlarınız
onların (“their”)	düşmanı	düşmanları
	accusative
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanımı	düşmanlarımı
sənin (“your”)	düşmanını	düşmanlarını
onun (“his/her/its”)	düşmanını	düşmanlarını
bizim (“our”)	düşmanımızı	düşmanlarımızı
sizin (“your”)	düşmanınızı	düşmanlarınızı
onların (“their”)	düşmanını	düşmanlarını
	dative
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanıma	düşmanlarıma
sənin (“your”)	düşmanına	düşmanlarına
onun (“his/her/its”)	düşmanına	düşmanlarına
bizim (“our”)	düşmanımıza	düşmanlarımıza
sizin (“your”)	düşmanınıza	düşmanlarınıza
onların (“their”)	düşmanına	düşmanlarına
	locative
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanımda	düşmanlarımda
sənin (“your”)	düşmanında	düşmanlarında
onun (“his/her/its”)	düşmanında	düşmanlarında
bizim (“our”)	düşmanımızda	düşmanlarımızda
sizin (“your”)	düşmanınızda	düşmanlarınızda
onların (“their”)	düşmanında	düşmanlarında
	ablative
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanımdan	düşmanlarımdan
sənin (“your”)	düşmanından	düşmanlarından
onun (“his/her/its”)	düşmanından	düşmanlarından
bizim (“our”)	düşmanımızdan	düşmanlarımızdan
sizin (“your”)	düşmanınızdan	düşmanlarınızdan
onların (“their”)	düşmanından	düşmanlarından
	genitive
	singular	plural
mənim (“my”)	düşmanımın	düşmanlarımın
sənin (“your”)	düşmanının	düşmanlarının
onun (“his/her/its”)	düşmanının	düşmanlarının
bizim (“our”)	düşmanımızın	düşmanlarımızın
sizin (“your”)	düşmanınızın	düşmanlarınızın
onların (“their”)	düşmanının	düşmanlarının

---

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish دشمن‎ (düşmen), from Persian دشمن‎ (došman).

Pronunciation

• IPA^(key): [dyʃ.ˈmɑn]
• Hyphenation: düş‧man

Adjective

düşman (comparative daha düşman, superlative en düşman)

1. enemy

Noun

düşman (definite accusative düşmanı, plural düşmanlar)

1. enemy
2. (military) enemy

Declension

Inflection
Nominative	düşman
Definite accusative	düşmanı
	Singular	Plural
Nominative	düşman	düşmanlar
Definite accusative	düşmanı	düşmanları
Dative	düşmana	düşmanlara
Locative	düşmanda	düşmanlarda
Ablative	düşmandan	düşmanlardan
Genitive	düşmanın	düşmanların
Possessive forms Singular Plural 1st singular düşmanım düşmanlarım 2nd singular düşmanın düşmanların 3rd singular düşmanı düşmanları 1st plural düşmanımız düşmanlarımız 2nd plural düşmanınız düşmanlarınız 3rd plural düşmanları düşmanları
Predicative forms Singular Plural 1st singular düşmanım düşmanlarım 2nd singular düşmansın düşmanlarsın 3rd singular düşman düşmandır düşmanlar düşmanlardır 1st plural düşmanız düşmanlarız 2nd plural düşmansınız düşmanlarsınız 3rd plural düşmanlar düşmanlardır

Antonyms

• dost