dissulto

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

dissultus, perfect passive participle of dissiliō +‎ -tō (frequentative)

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

dissultō (present infinitive dissultāre); first conjugation, no passive, no perfect or supine stem

  1. to leap apart, fly in pieces, burst apart

Conjugation[edit]

   Conjugation of dissultō (first conjugation, no supine stem, no perfect stem, active only)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dissultō dissultās dissultat dissultāmus dissultātis dissultant
imperfect dissultābam dissultābās dissultābat dissultābāmus dissultābātis dissultābant
future dissultābō dissultābis dissultābit dissultābimus dissultābitis dissultābunt
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dissultem dissultēs dissultet dissultēmus dissultētis dissultent
imperfect dissultārem dissultārēs dissultāret dissultārēmus dissultārētis dissultārent
imperative singular plural
first second third first second third
active present dissultā dissultāte
future dissultātō dissultātō dissultātōte dissultantō
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dissultāre
participles dissultāns
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dissultandī dissultandō dissultandum dissultandō

References[edit]

  • dissulto”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dissulto”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers