erfa

Icelandic

Etymology

From Old Norse erfa, from Proto-Germanic *arbijaną, denominative from *arbiją, from Proto-Indo-European *h₃erbʰ- (“change allegiance or status or ownership”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɛrva/

  Rhymes: -ɛrva

Verb

erfa (weak verb, third-person singular past indicative erfði, supine erft)

1. to inherit

Conjugation

erfa — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að erfa
supine (sagnbót)		erft
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		erfandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég erfi	við erfum	present (nútíð)	ég erfi	við erfum
	þú erfir	þið erfið		þú erfir	þið erfið
	hann, hún, það erfir	þeir, þær, þau erfa		hann, hún, það erfi	þeir, þær, þau erfi
past (þátíð)	ég erfði	við erfðum	past (þátíð)	ég erfði	við erfðum
	þú erfðir	þið erfðuð		þú erfðir	þið erfðuð
	hann, hún, það erfði	þeir, þær, þau erfðu		hann, hún, það erfði	þeir, þær, þau erfðu
imperative (boðháttur)	erf (þú)	erfið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	erfðu	erfiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

erfast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að erfast
supine (sagnbót)		erfst
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		erfandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég erfist	við erfumst	present (nútíð)	ég erfist	við erfumst
	þú erfist	þið erfist		þú erfist	þið erfist
	hann, hún, það erfist	þeir, þær, þau erfast		hann, hún, það erfist	þeir, þær, þau erfist
past (þátíð)	ég erfðist	við erfðumst	past (þátíð)	ég erfðist	við erfðumst
	þú erfðist	þið erfðust		þú erfðist	þið erfðust
	hann, hún, það erfðist	þeir, þær, þau erfðust		hann, hún, það erfðist	þeir, þær, þau erfðust
imperative (boðháttur)	erfst (þú)	erfist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	erfstu	erfisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

erfður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erfður	erfð	erft		erfðir	erfðar	erfð
accusative (þolfall)	erfðan	erfða	erft		erfða	erfðar	erfð
dative (þágufall)	erfðum	erfðri	erfðu		erfðum	erfðum	erfðum
genitive (eignarfall)	erfðs	erfðrar	erfðs		erfðra	erfðra	erfðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	erfði	erfða	erfða		erfðu	erfðu	erfðu
accusative (þolfall)	erfða	erfðu	erfða		erfðu	erfðu	erfðu
dative (þágufall)	erfða	erfðu	erfða		erfðu	erfðu	erfðu
genitive (eignarfall)	erfða	erfðu	erfða		erfðu	erfðu	erfðu