facetia
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From facētus (“witty”) + -ia.
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /faˈkeː.ti.a/, [fäˈkeːt̪iä]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /faˈt͡ʃe.t͡si.a/, [fɑˈt͡ʃɛːt̪͡s̪iɑ]
Noun[edit]
facētia f (genitive facētiae); first declension
Declension[edit]
First-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | facētia | facētiae |
Genitive | facētiae | facētiārum |
Dative | facētiae | facētiīs |
Accusative | facētiam | facētiās |
Ablative | facētiā | facētiīs |
Vocative | facētia | facētiae |
Related terms[edit]
Descendants[edit]
References[edit]
- facetia in Charlton T. Lewis and Charles Short, A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press, 1879
- facetia in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
- facetia in Gaffiot, Félix, Dictionnaire illustré Latin-Français, Hachette, 1934
- Carl Meissner; Henry William Auden, Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co., 1894
- to make witty remarks: facetiis uti, facetum esse
- to make witty remarks: facetiis uti, facetum esse
- facetious in The Century Dictionary, New York, N.Y.: The Century Co., 1911.