geminus
Latin
Etymology
Possibly Proto-Indo-European *yem- (“to pair, match”).
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /ˈɡe.mi.nus/, [ˈɡɛmɪnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈd͡ʒe.mi.nus/, [ˈd͡ʒɛːminus]
Adjective
geminus (feminine gemina, neuter geminum); first/second-declension adjective
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | geminus | gemina | geminum | geminī | geminae | gemina | |
Genitive | geminī | geminae | geminī | geminōrum | geminārum | geminōrum | |
Dative | geminō | geminō | geminīs | ||||
Accusative | geminum | geminam | geminum | geminōs | geminās | gemina | |
Ablative | geminō | geminā | geminō | geminīs | |||
Vocative | gemine | gemina | geminum | geminī | geminae | gemina |
Derived terms
Related terms
Descendants
Noun
geminus m (genitive geminī); second declension
Declension
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | geminus | geminī |
Genitive | geminī | geminōrum |
Dative | geminō | geminīs |
Accusative | geminum | geminōs |
Ablative | geminō | geminīs |
Vocative | gemine | geminī |
References
- “geminus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “geminus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- geminus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- geminus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “geminus”, in Harry Thurston Peck, editor (1898), Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers
- “geminus”, in William Smith, editor (1848), A Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology, London: John Murray