hnjóta

Icelandic

Etymology

First attested in the 17th century. Origin uncertain.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈn̥jouːta/

  Rhymes: -ouːta

Verb

hnjóta (strong verb, third-person singular past indicative hnaut, third-person plural past indicative hnutu, supine hnotið)

1. to stumble

Usage notes

• Used with the preposition um ("about") to designate "tripping over" something.

  Drengurinn hnaut um steininn.

  The boy tripped over the rock.

  • Stephan G. Stephansson, Fullkomleikinn ("The Perfectness")

    Hæsta takmark hugsjónar

    haft í stiga aðeins var.

    Að hnjóta um lífsins hála svið,

    að hrasa og falla, en upp á við,

    er ferill framfara auði.

    Vision's highest goal

    was only kept in stairs.

    To trip over life's slippery stage,

    to stumble and fall, but upwards,

    are the empty traces of progress.

Conjugation

hnjóta — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að hnjóta
supine (sagnbót)		hnotið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		hnjótandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég hnýt	við hnjótum	present (nútíð)	ég hnjóti	við hnjótum
	þú hnýtur	þið hnjótið		þú hnjótir	þið hnjótið
	hann, hún, það hnýtur	þeir, þær, þau hnjóta		hann, hún, það hnjóti	þeir, þær, þau hnjóti
past (þátíð)	ég hnaut	við hnutum	past (þátíð)	ég hnyti	við hnytum
	þú hnaust	þið hnutuð		þú hnytir	þið hnytuð
	hann, hún, það hnaut	þeir, þær, þau hnutu		hann, hún, það hnyti	þeir, þær, þau hnytu
imperative (boðháttur)	hnjót (þú)	hnjótið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	hnjóttu	hnjótiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

hnotinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hnotinn	hnotin	hnotið		hnotnir	hnotnar	hnotin
accusative (þolfall)	hnotinn	hnotna	hnotið		hnotna	hnotnar	hnotin
dative (þágufall)	hnotnum	hnotinni	hnotnu		hnotnum	hnotnum	hnotnum
genitive (eignarfall)	hnotins	hnotinnar	hnotins		hnotinna	hnotinna	hnotinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	hnotni	hnotna	hnotna		hnotnu	hnotnu	hnotnu
accusative (þolfall)	hnotna	hnotnu	hnotna		hnotnu	hnotnu	hnotnu
dative (þágufall)	hnotna	hnotnu	hnotna		hnotnu	hnotnu	hnotnu
genitive (eignarfall)	hnotna	hnotnu	hnotna		hnotnu	hnotnu	hnotnu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)