mendacium

From Wiktionary, the free dictionary
Archived revision by WingerBot (talk | contribs) as of 09:58, 4 August 2019.
Jump to navigation Jump to search

Latin

Etymology

From mendāc- (lying”, “untruthful, oblique stem of mendāx) +‎ -ium (nominal suffix).

Pronunciation

Noun

mendācium n (genitive mendāciī or mendācī); second declension

  1. A lie, untruth, falsehood, fiction.
  2. An illusion, counterfeit.

Declension

Second-declension noun (neuter).

Case Singular Plural
Nominative mendācium mendācia
Genitive mendāciī
mendācī1
mendāciōrum
Dative mendāciō mendāciīs
Accusative mendācium mendācia
Ablative mendāciō mendāciīs
Vocative mendācium mendācia

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

Derived terms

Related terms

Descendants

  • French: mendacieux
  • Italian: mendacio

References

  • mendacium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • mendacium”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • mendacium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to tell lies: mendacium dicere

Quotations

  • "Ego numquam pronuntiare mendacium sed ego sum homo indomitus." Braveheart.