osoczyć

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From o- +‎ soczyć.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /ɔsɔt͡ʃʲɨt͡ɕ/
  • IPA(key): (15th CE) /ɔsɔt͡ʃʲɨt͡ɕ/

Verb

[edit]

osoczyć pf (imperfective soczyć)

  1. (transitive, attested in Greater Poland) to accuse, to slander
    • 1858 [c. 1408], Wojciech Szurkowski z Ponieca, “Wyroki sądów miejskich czyli ortyle [Urban court rulings i.e. "Ortyls"]”, in Wacław Aleksander Maciejowski, editor, Historia prawodawstw słowiańskich [History of Slavic lawmaking], volume 6, Poniec, page 141:
      Oszoczon yeden czlowyek panv po krzywdzye y nyewynnye
      [Osoczon jeden człowiek panu po krzywdzie i niewinnie]
[edit]
nouns

Descendants

[edit]
  • Polish: osaczyć

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “osoczyć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN