powiedacz

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From powiedać +‎ -acz. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /pɔvjɛdat͡ʃ/
  • IPA(key): (15th CE) /pɔvjɛdat͡ʃ/

Noun

[edit]

powiedacz m animacy unattested

  1. speaker (one who speaks)
    • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności[1], [2], [3], volume XXIII, page 26:
      Redarguit illos recitatores, powyedacze, qui volunt autenticare carmina sua
      [Redarguit illos recitatores, powiedacze, qui volunt autenticare carmina sua]
[edit]
adverb
nouns
verbs

Descendants

[edit]
  • Polish: powiadacz

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “powiedacz”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN