scii

Esperanto

Etymology

From Latin scīre. Compare Italian scire, Romanian ști.

Pronunciation

• IPA^(key): [ˈst͡sii]
• Audio:

  (file)

• Rhymes: -ii
• Hyphenation: sci‧i

Verb

scii (present scias, past sciis, future scios, conditional scius, volitive sciu)

1. (transitive) to know (ex. a fact), to wit

   Mi ne scias la respondon. ― I do not know the answer.

Conjugation

Conjugation of scii present past future singular plural singular plural singular plural tense scias sciis scios active participle scianta sciantaj sciinta sciintaj scionta sciontaj acc. sciantan sciantajn sciintan sciintajn sciontan sciontajn passive participle sciata sciataj sciita sciitaj sciota sciotaj acc. sciatan sciatajn sciitan sciitajn sciotan sciotajn nominal active participle scianto sciantoj sciinto sciintoj scionto sciontoj acc. scianton sciantojn sciinton sciintojn scionton sciontojn nominal passive participle sciato sciatoj sciito sciitoj scioto sciotoj acc. sciaton sciatojn sciiton sciitojn scioton sciotojn adverbial active participle sciante sciinte scionte adverbial passive participle sciate sciite sciote infinitive scii imperative sciu conditional scius

Derived terms

• sciiĝi

See also

• koni (“to be acquainted with, to know of”)

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): ^*/ˈʃi.i/
• Rhymes: -ii
• Hyphenation: scì‧i

Verb

scii

1. inflection of sciare:
   1. second-person singular present indicative
   2. first/second/third-person singular present subjunctive
   3. third-person singular imperative

Anagrams

• -isci

Latin

Pronunciation

• (Classical) IPA^(key): /ˈski.iː/, [ˈs̠kiː]
• (Ecclesiastical) IPA^(key): /ˈʃi.i/, [ˈʃiːi]

Adjective

sciī

1. inflection of scius:
   1. nominative/vocative masculine plural
   2. genitive masculine/neuter singular