svíkja

Faroese

Etymology

From Old Norse svíkja, from Proto-Germanic *swīkwaną.

Verb

svíkja (third person singular past indicative sveik, third person plural past indicative sviku, supine svikið)

1. to cheat, to defraud

Conjugation

Conjugation of svíkja (group v-36)
infinitive	svíkja
supine	svikið
participle (a26)1	svíkjandi	svikin
	present	past
first singular	svíki	sveik
second singular	svíkur	sveikst
third singular	svíkur	sveik
plural	svíkja	sviku
	imperative
singular	svíkj!
plural	svíkjið!
1Only the past participle being declined.

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse svíkva, svíkja, from Proto-Germanic *swīkwaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsviːca/

  Rhymes: -iːca

Verb

svíkja (strong verb, third-person singular past indicative sveik, third-person plural past indicative sviku, supine svikið)

1. to betray
2. to cheat (money or goods) out of someone
3. to stand someone up

Conjugation

svíkja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að svíkja
supine (sagnbót)		svikið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svíkjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svík	við svíkjum	present (nútíð)	ég svíki	við svíkjum
	þú svíkur	þið svíkið		þú svíkir	þið svíkið
	hann, hún, það svíkur	þeir, þær, þau svíkja		hann, hún, það svíki	þeir, þær, þau svíki
past (þátíð)	ég sveik	við svikum	past (þátíð)	ég sviki	við svikjum
	þú sveikst	þið svikuð		þú svikir	þið svikjuð
	hann, hún, það sveik	þeir, þær, þau sviku		hann, hún, það sviki	þeir, þær, þau svikju
imperative (boðháttur)	svík (þú)	svíkið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svíktu	svíkiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

svíkjast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að svíkjast
supine (sagnbót)		svikist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		svíkjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég svíkst	við svíkjumst	present (nútíð)	ég svíkist	við svíkjumst
	þú svíkst	þið svíkist		þú svíkist	þið svíkist
	hann, hún, það svíkst	þeir, þær, þau svíkjast		hann, hún, það svíkist	þeir, þær, þau svíkist
past (þátíð)	ég sveikst	við svikumst	past (þátíð)	ég svikist	við svikjumst
	þú sveikst	þið svikust		þú svikist	þið svikjust
	hann, hún, það sveikst	þeir, þær, þau svikust		hann, hún, það svikist	þeir, þær, þau svikjust
imperative (boðháttur)	svíkst (þú)	svíkist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	svíkstu	svíkisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

svikinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	svikinn	svikin	svikið		sviknir	sviknar	svikin
accusative (þolfall)	svikinn	svikna	svikið		svikna	sviknar	svikin
dative (þágufall)	sviknum	svikinni	sviknu		sviknum	sviknum	sviknum
genitive (eignarfall)	svikins	svikinnar	svikins		svikinna	svikinna	svikinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	svikni	svikna	svikna		sviknu	sviknu	sviknu
accusative (þolfall)	svikna	sviknu	svikna		sviknu	sviknu	sviknu
dative (þágufall)	svikna	sviknu	svikna		sviknu	sviknu	sviknu
genitive (eignarfall)	svikna	sviknu	svikna		sviknu	sviknu	sviknu

References

• Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)

---

Old Norse

Alternative forms

• svíkva (older)

Etymology

From Proto-Germanic *swīkwaną.

Verb

svíkja (singular past indicative sveik, plural past indicative sviku, past participle svikinn)

1. to betray, deceive, cheat

Conjugation

Conjugation of svíkja — active (strong class 1)

infinitive	svíka
present participle	svíkandi
past participle	svikinn
indicative	present	past
1st-person singular	svík	sveik
2nd-person singular	svíkr	sveikt
3rd-person singular	svíkr	sveik
1st-person plural	svíkum	svikum
2nd-person plural	svíkið	svikuð
3rd-person plural	svíka	sviku
subjunctive	present	past
1st-person singular	svíka	svika
2nd-person singular	svíkir	svikir
3rd-person singular	svíki	sviki
1st-person plural	svíkim	svikim
2nd-person plural	svíkið	svikið
3rd-person plural	svíki	sviki
imperative	present
2nd-person singular	svík
1st-person plural	svíkum
2nd-person plural	svíkið

Conjugation of svíkja — mediopassive (strong class 1)

infinitive	svíkask
present participle	svíkandisk
past participle	svikizk
indicative	present	past
1st-person singular	svíkumk	svikumk
2nd-person singular	svíksk	sveikzk
3rd-person singular	svíksk	sveiksk
1st-person plural	svíkumsk	svikumsk
2nd-person plural	svíkizk	svikuzk
3rd-person plural	svíkask	svikusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	svíkumk	svikumk
2nd-person singular	svíkisk	svikisk
3rd-person singular	svíkisk	svikisk
1st-person plural	svíkimsk	svikimsk
2nd-person plural	svíkizk	svikizk
3rd-person plural	svíkisk	svikisk
imperative	present
2nd-person singular	svíksk
1st-person plural	svíkumsk
2nd-person plural	svíkizk

Descendants

• Faroese: svíkja
• Icelandic: svíkja
• Norwegian Nynorsk: svika, svike
• Old Swedish: svīkia
  • Swedish: svika

References

• svíkja in A Concise Dictionary of Old Icelandic, G. T. Zoëga, Clarendon Press, 1910, at Internet Archive.