væla

Icelandic

Etymology

From Old Norse væla, whence also probably English wail.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvaiːla/
• Rhymes: -aiːla

Verb

væla (weak verb, third-person singular past indicative vældi, supine vælt)

1. to cry, to wail
2. (derisive) to complain

   Hættu að væla. ― Stop complaining.

Conjugation

væla — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að væla
supine (sagnbót)		vælt
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vælandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég væli	við vælum	present (nútíð)	ég væli	við vælum
	þú vælir	þið vælið		þú vælir	þið vælið
	hann, hún, það vælir	þeir, þær, þau væla		hann, hún, það væli	þeir, þær, þau væli
past (þátíð)	ég vældi	við vældum	past (þátíð)	ég vældi	við vældum
	þú vældir	þið vælduð		þú vældir	þið vælduð
	hann, hún, það vældi	þeir, þær, þau vældu		hann, hún, það vældi	þeir, þær, þau vældu
imperative (boðháttur)	væl (þú)	vælið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vældu	væliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Related terms

• væl
• vælubíllinn

Noun

væla

1. indefinite genitive plural of væl