wiercieć

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Proto-Slavic *vьrtě̀ti.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /vjɛrt͡ɕɛ(ː)t͡ɕ/
  • IPA(key): (15th CE) /vjɛrt͡ɕɛt͡ɕ/, /vjɛrt͡ɕet͡ɕ/

Verb

[edit]

wiercieć impf

  1. (attested in Greater Poland) to bore, to drill, to perforate
    • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490[1], Lubiń, page 120:
      Vyerczyecz dvrą foraminare
      [Wiercieć durę foraminare]
  2. to wriggle
    • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa[2], pages 20–21:
      Nygdy tego v nyey nye vzryano, aby y tam y szam oczyma vyerczyala (visus... erat... non vagus neque petulans)
      [Nigdy tego u niej nie uźrano, aby i tam i sam oczyma wierciała (visus... erat... non vagus neque petulans)]
[edit]
verbs
nouns

Descendants

[edit]
  • Silesian: wiertać

References

[edit]
  • B. Sieradzka-Baziur, Ewa Deptuchowa, Joanna Duska, Mariusz Frodyma, Beata Hejmo, Dorota Janeczko, Katarzyna Jasińska, Krystyna Kajtoch, Joanna Kozioł, Marian Kucała, Dorota Mika, Gabriela Niemiec, Urszula Poprawska, Elżbieta Supranowicz, Ludwika Szelachowska-Winiarzowa, Zofia Wanicowa, Piotr Szpor, Bartłomiej Borek, editors (2011–2015), “wiercieć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN