wróg

Old Polish

Etymology 1

From Proto-Slavic *vorgъ (“casting of lots”), from *vergti (“to cast”).

Noun

wróg m

1. lot, fate
2. bad omen

Related terms

• (nouns) wróża f, wróżbit m, wróżek m, wróżnik m
• (adjective) wróżczy

Etymology 2

From Proto-Slavic *vorgъ (“foe, enemy”), from Proto-Balto-Slavic *warˀgás.

Noun

wróg m

1. murderer

---

Polish

Etymology

From Proto-Slavic *vorgъ, from Proto-Balto-Slavic *warˀgás. Cognate with Lithuanian var̃gas (“hardship, misery”), dialectal Latvian vārgs (“misery”) and Old Prussian wargan (“misery, suffering”, accusative singular).

Pronunciation

• IPA^(key): /vruk/

• Audio:

  (file)

Noun

wróg m pers

1. enemy

   Synonym: nieprzyjaciel

2. foe

   Synonym: przeciwnik

Declension

Declension of wróg

	singular	plural
nominative	wróg	wrogowie/wrogi (deprecative)
genitive	wroga	wrogów
dative	wrogowi	wrogom
accusative	wroga	wrogów
instrumental	wrogiem	wrogami
locative	wrogu	wrogach
vocative	wrogu	wrogowie

Derived terms

• (noun) wrogość (“hostility, enmity”)
• (adjective) wrogi

Related terms

• (noun) wróżda (“vendetta”)
• (adjective) wraży

Further reading

• wróg in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• Template:R:PWN