παράφωνος

Greek

Etymology

From παραφωνία (parafonía).

Pronunciation

• IPA^(key): [paˈɾafonos]
• Hyphenation: πα‧ρά‧φω‧νος

Adjective

παράφωνος • (paráfonos) m (feminine παράφωνη, neuter παράφωνο)

1. (music) out of tune, dissonant, discordant

   Μια παλιά παράφωνη κιθάρα.

   Mia paliá paráfoni kithára.

   An old out-of-tune guitar.

2. (of a singer) out of tune, cacophonous

   Γιατί την αφήνεις να τραγουδήσει, είναι παράφωνη;

   Giatí tin afíneis na tragoudísei, eínai paráfoni;

   Why do you let her sing, she's out of tune?

Declension

Declension of παράφωνος

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	παράφωνος •	παράφωνη •	παράφωνο •	παράφωνοι •	παράφωνες •	παράφωνα •
genitive	παράφωνου •	παράφωνης •	παράφωνου •	παράφωνων •	παράφωνων •	παράφωνων •
accusative	παράφωνο •	παράφωνη •	παράφωνο •	παράφωνους •	παράφωνες •	παράφωνα •
vocative	παράφωνε •	παράφωνη •	παράφωνο •	παράφωνοι •	παράφωνες •	παράφωνα •
derivations	Comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο παράφωνος, etc.) Relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο παράφωνος, etc.)

Antonyms

• συνηχών (synichón, “consonant”)
• αρμονικός (armonikós, “harmonic”)