ἀγορεύω

See also: αγορεύω

Ancient Greek

Etymology

From ἀγορᾱ́ (agorā́, “assembly”) +‎ -εύω (-eúō, “denominative verb-forming suffix”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.ɡo.rěu̯.ɔː/ → /a.ɣoˈre.βo/ → /a.ɣoˈre.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ɡo.rěu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ɡoˈre.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ɣoˈre.vo/

Verb

ἀγορεύω • (agoreúō)

1. to speak in the assembly
2. to say, speak
3. to proclaim

Usage notes

Only the present and imperfect of the simple verb occur. The rest of the tenses are only used in compounds.

Inflection

   Present: ἀγορεύω, ἀγορεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγορεύω	ἀγορεύεις	ἀγορεύει	ἀγορεύετον	ἀγορεύετον	ἀγορεύομεν	ἀγορεύετε	ἀγορεύουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀγορεύω	ἀγορεύῃς	ἀγορεύῃ	ἀγορεύητον	ἀγορεύητον	ἀγορεύωμεν	ἀγορεύητε	ἀγορεύωσῐ(ν)
	optative	ἀγορεύοιμῐ	ἀγορεύοις	ἀγορεύοι	ἀγορεύοιτον	ἀγορευοίτην	ἀγορεύοιμεν	ἀγορεύοιτε	ἀγορεύοιεν
	imperative		ἀγόρευε	ἀγορευέτω	ἀγορεύετον	ἀγορευέτων		ἀγορεύετε	ἀγορευόντων
middle/ passive	indicative	ἀγορεύομαι	ἀγορεύῃ, ἀγορεύει	ἀγορεύεται	ἀγορεύεσθον	ἀγορεύεσθον	ἀγορευόμεθᾰ	ἀγορεύεσθε	ἀγορεύονται
	subjunctive	ἀγορεύωμαι	ἀγορεύῃ	ἀγορεύηται	ἀγορεύησθον	ἀγορεύησθον	ἀγορευώμεθᾰ	ἀγορεύησθε	ἀγορεύωνται
	optative	ἀγορευοίμην	ἀγορεύοιο	ἀγορεύοιτο	ἀγορεύοισθον	ἀγορευοίσθην	ἀγορευοίμεθᾰ	ἀγορεύοισθε	ἀγορεύοιντο
	imperative		ἀγορεύου	ἀγορευέσθω	ἀγορεύεσθον	ἀγορευέσθων		ἀγορεύεσθε	ἀγορευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀγορεύειν				ἀγορεύεσθαι
participle	m	ἀγορεύων				ἀγορευόμενος
	f	ἀγορεύουσᾰ				ἀγορευομένη
	n	ἀγορεῦον				ἀγορευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἠγόρευον, ἠγορευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγόρευον	ἠγόρευες	ἠγόρευε(ν)	ἠγορεύετον	ἠγορευέτην	ἠγορεύομεν	ἠγορεύετε	ἠγόρευον
middle/ passive	indicative	ἠγορευόμην	ἠγορεύου	ἠγορεύετο	ἠγορεύεσθον	ἠγορευέσθην	ἠγορευόμεθᾰ	ἠγορεύεσθε	ἠγορεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἀγόρευον, ἀγορευόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγόρευον	ἀγόρευες	ἀγόρευε(ν)	ἀγορεύετον	ἀγορευέτην	ἀγορεύομεν	ἀγορεύετε	ἀγόρευον
middle/ passive	indicative	ἀγορευόμην	ἀγορεύου	ἀγορεύετο	ἀγορεύεσθον	ἀγορευέσθην	ἀγορευόμε(σ)θᾰ	ἀγορεύεσθε	ἀγορεύοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀγορεύσω

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀγορεύσω	ἀγορεύσεις	ἀγορεύσει	ἀγορεύσετον	ἀγορεύσετον	ἀγορεύσομεν	ἀγορεύσετε	ἀγορεύσουσῐ(ν)
	optative	ἀγορεύσοιμῐ	ἀγορεύσοις	ἀγορεύσοι	ἀγορεύσοιτον	ἀγορευσοίτην	ἀγορεύσοιμεν	ἀγορεύσοιτε	ἀγορεύσοιεν
		active
infinitive		ἀγορεύσειν
participle	m	ἀγορεύσων
	f	ἀγορεύσουσᾰ
	n	ἀγορεῦσον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἠγόρευσᾰ, ἠγορευσᾰ́μην, ἠγορεύθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγόρευσᾰ	ἠγόρευσᾰς	ἠγόρευσε(ν)	ἠγορεύσᾰτον	ἠγορευσᾰ́την	ἠγορεύσᾰμεν	ἠγορεύσᾰτε	ἠγόρευσᾰν
	subjunctive	ἀγορεύσω	ἀγορεύσῃς	ἀγορεύσῃ	ἀγορεύσητον	ἀγορεύσητον	ἀγορεύσωμεν	ἀγορεύσητε	ἀγορεύσωσῐ(ν)
	optative	ἀγορεύσαιμῐ	ἀγορεύσειᾰς, ἀγορεύσαις	ἀγορεύσειε(ν), ἀγορεύσαι	ἀγορεύσαιτον	ἀγορευσαίτην	ἀγορεύσαιμεν	ἀγορεύσαιτε	ἀγορεύσειᾰν, ἀγορεύσαιεν
	imperative		ἀγόρευσον	ἀγορευσᾰ́τω	ἀγορεύσᾰτον	ἀγορευσᾰ́των		ἀγορεύσᾰτε	ἀγορευσᾰ́ντων
middle	indicative	ἠγορευσᾰ́μην	ἠγορεύσω	ἠγορεύσᾰτο	ἠγορεύσᾰσθον	ἠγορευσᾰ́σθην	ἠγορευσᾰ́μεθᾰ	ἠγορεύσᾰσθε	ἠγορεύσᾰντο
	subjunctive	ἀγορεύσωμαι	ἀγορεύσῃ	ἀγορεύσηται	ἀγορεύσησθον	ἀγορεύσησθον	ἀγορευσώμεθᾰ	ἀγορεύσησθε	ἀγορεύσωνται
	optative	ἀγορευσαίμην	ἀγορεύσαιο	ἀγορεύσαιτο	ἀγορεύσαισθον	ἀγορευσαίσθην	ἀγορευσαίμεθᾰ	ἀγορεύσαισθε	ἀγορεύσαιντο
	imperative		ἀγόρευσαι	ἀγορευσᾰ́σθω	ἀγορεύσᾰσθον	ἀγορευσᾰ́σθων		ἀγορεύσᾰσθε	ἀγορευσᾰ́σθων
passive	indicative	ἠγορεύθην	ἠγορεύθης	ἠγορεύθη	ἠγορεύθητον	ἠγορευθήτην	ἠγορεύθημεν	ἠγορεύθητε	ἠγορεύθησᾰν
	subjunctive	ἀγορευθῶ	ἀγορευθῇς	ἀγορευθῇ	ἀγορευθῆτον	ἀγορευθῆτον	ἀγορευθῶμεν	ἀγορευθῆτε	ἀγορευθῶσῐ(ν)
	optative	ἀγορευθείην	ἀγορευθείης	ἀγορευθείη	ἀγορευθεῖτον, ἀγορευθείητον	ἀγορευθείτην, ἀγορευθειήτην	ἀγορευθεῖμεν, ἀγορευθείημεν	ἀγορευθεῖτε, ἀγορευθείητε	ἀγορευθεῖεν, ἀγορευθείησᾰν
	imperative		ἀγορεύθητῐ	ἀγορευθήτω	ἀγορεύθητον	ἀγορευθήτων		ἀγορεύθητε	ἀγορευθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ἀγορεῦσαι			ἀγορεύσᾰσθαι		ἀγορευθῆναι
participle	m	ἀγορεύσᾱς			ἀγορευσᾰ́μενος		ἀγορευθείς
	f	ἀγορεύσᾱσᾰ			ἀγορευσᾰμένη		ἀγορευθεῖσᾰ
	n	ἀγορεῦσᾰν			ἀγορευσᾰ́μενον		ἀγορευθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἠγόρευκᾰ, ἠγόρευμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἠγόρευκᾰ	ἠγόρευκᾰς	ἠγόρευκε(ν)	ἠγορεύκᾰτον	ἠγορεύκᾰτον	ἠγορεύκᾰμεν	ἠγορεύκᾰτε	ἠγορεύκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἠγορεύκω	ἠγορεύκῃς	ἠγορεύκῃ	ἠγορεύκητον	ἠγορεύκητον	ἠγορεύκωμεν	ἠγορεύκητε	ἠγορεύκωσῐ(ν)
	optative	ἠγορεύκοιμῐ, ἠγορευκοίην	ἠγορεύκοις, ἠγορευκοίης	ἠγορεύκοι, ἠγορευκοίη	ἠγορεύκοιτον	ἠγορευκοίτην	ἠγορεύκοιμεν	ἠγορεύκοιτε	ἠγορεύκοιεν
	imperative		ἠγόρευκε	ἠγορευκέτω	ἠγορεύκετον	ἠγορευκέτων		ἠγορεύκετε	ἠγορευκόντων
middle/ passive	indicative	ἠγόρευμαι	ἠγόρευσαι	ἠγόρευται	ἠγόρευσθον	ἠγόρευσθον	ἠγορεύμεθᾰ	ἠγόρευσθε	ἠγόρευνται
	subjunctive	ἠγορευμένος ὦ	ἠγορευμένος ᾖς	ἠγορευμένος ᾖ	ἠγορευμένω ἦτον	ἠγορευμένω ἦτον	ἠγορευμένοι ὦμεν	ἠγορευμένοι ἦτε	ἠγορευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἠγορευμένος εἴην	ἠγορευμένος εἴης	ἠγορευμένος εἴη	ἠγορευμένω εἴητον/εἶτον	ἠγορευμένω εἰήτην/εἴτην	ἠγορευμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἠγορευμένοι εἴητε/εἶτε	ἠγορευμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἠγόρευσο	ἠγορεύσθω	ἠγόρευσθον	ἠγορεύσθων		ἠγόρευσθε	ἠγορεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἠγορευκέναι				ἠγορεῦσθαι
participle	m	ἠγορευκώς				ἠγορευμένος
	f	ἠγορευκυῖᾰ				ἠγορευμένη
	n	ἠγορευκός				ἠγορευμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms

• (say, speak): εἴρω (eírō), εἶπον (eîpon), λέγω (légō)

Derived terms

• ἀλληγορέω (allēgoréō)
• ἀναγορεύω (anagoreúō)
• ἀπαγορεύω (apagoreúō)
• διαγορεύω (diagoreúō)
• ἐξαγορεύω (exagoreúō)
• ἐξηγορέω (exēgoréō)
• εὐηγορέω (euēgoréō)
• κακηγορέω (kakēgoréō)
• καταγορεύω (katagoreúō)
• κατηγορέω (katēgoréō)
• παρηγορέω (parēgoréō)
• προαγορεύω (proagoreúō)
• προηγορέω (proēgoréō)
• προσαγορεύω (prosagoreúō)
• προσηγορέω (prosēgoréō)
• συναγορεύω (sunagoreúō)
• συνηγορέω (sunēgoréō)
• ὑπαγορεύω (hupagoreúō)

 

Further reading

• “ἀγορεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “ἀγορεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “ἀγορεύω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ἀγορεύω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ἀγορεύω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• ἀγορεύω in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)