disrumpo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

disrumpō (present infinitive disrumpere, perfect active disrūpī, supine disruptum); third conjugation

  1. Alternative form of dīrumpō

Conjugation[edit]

   Conjugation of disrumpō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present disrumpō disrumpis disrumpit disrumpimus disrumpitis disrumpunt
imperfect disrumpēbam disrumpēbās disrumpēbat disrumpēbāmus disrumpēbātis disrumpēbant
future disrumpam disrumpēs disrumpet disrumpēmus disrumpētis disrumpent
perfect disrūpī disrūpistī disrūpit disrūpimus disrūpistis disrūpērunt,
disrūpēre
pluperfect disrūperam disrūperās disrūperat disrūperāmus disrūperātis disrūperant
future perfect disrūperō disrūperis disrūperit disrūperimus disrūperitis disrūperint
passive present disrumpor disrumperis,
disrumpere
disrumpitur disrumpimur disrumpiminī disrumpuntur
imperfect disrumpēbar disrumpēbāris,
disrumpēbāre
disrumpēbātur disrumpēbāmur disrumpēbāminī disrumpēbantur
future disrumpar disrumpēris,
disrumpēre
disrumpētur disrumpēmur disrumpēminī disrumpentur
perfect disruptus + present active indicative of sum
pluperfect disruptus + imperfect active indicative of sum
future perfect disruptus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present disrumpam disrumpās disrumpat disrumpāmus disrumpātis disrumpant
imperfect disrumperem disrumperēs disrumperet disrumperēmus disrumperētis disrumperent
perfect disrūperim disrūperīs disrūperit disrūperīmus disrūperītis disrūperint
pluperfect disrūpissem disrūpissēs disrūpisset disrūpissēmus disrūpissētis disrūpissent
passive present disrumpar disrumpāris,
disrumpāre
disrumpātur disrumpāmur disrumpāminī disrumpantur
imperfect disrumperer disrumperēris,
disrumperēre
disrumperētur disrumperēmur disrumperēminī disrumperentur
perfect disruptus + present active subjunctive of sum
pluperfect disruptus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present disrumpe disrumpite
future disrumpitō disrumpitō disrumpitōte disrumpuntō
passive present disrumpere disrumpiminī
future disrumpitor disrumpitor disrumpuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives disrumpere disrūpisse disruptūrum esse disrumpī disruptum esse disruptum īrī
participles disrumpēns disruptūrus disruptus disrumpendus,
disrumpundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
disrumpendī disrumpendō disrumpendum disrumpendō disruptum disruptū

Derived terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • disrumpo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • disrumpo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • disrumpo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.