ducatus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dux +‎ -ātus.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

ducātus m (genitive ducātūs); fourth declension

  1. (post-Augustinian) leadership, command
  2. (Medieval Latin) guidance
  3. (Medieval Latin) authority
  4. (New Latin) duchy
    • 1873, Roskoványi Ágoston, Romanus Pontifex tamquam primas ecclesiae et princeps civilis e monumentis, page 43:
      [] ut ordinem electionis quo ad hanc commissionem assumpti, sequamur,- sunt: Hispania Gallia, Hibernia, Hungaria, Turcia, Sicilia, Polonia, Ducatus Mutinensis, Brasilia, Bavaria, Belgium, Status uniti Americae septemtrionalis, Tyrolis austriaca, Chili, Anglia, Venetiae, Roma, Indiae orientales, Borussia et California.
      (please add an English translation of this quotation)

Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative ducātus ducātūs
Genitive ducātūs ducātuum
Dative ducātuī ducātibus
Accusative ducātum ducātūs
Ablative ducātū ducātibus
Vocative ducātus ducātūs

Descendants[edit]

References[edit]

  • ducatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • ducatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • ducatus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • ducatus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016