inbreken
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
From Middle Dutch inbreken. Equivalent to in + breken.
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
inbreken
- (intransitive) to break in, to burglar, to burglarize
Inflection[edit]
Inflection of inbreken (strong class 4, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | inbreken | |||
past singular | brak in | |||
past participle | ingebroken | |||
infinitive | inbreken | |||
gerund | inbreken n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | breek in | brak in | inbreek | inbrak |
2nd person sing. (jij) | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
2nd person sing. (u) | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
2nd person sing. (gij) | breekt in | brakt in | inbreekt | inbrakt |
3rd person singular | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
plural | breken in | braken in | inbreken | inbraken |
subjunctive sing.1 | breke in | brake in | inbreke | inbrake |
subjunctive plur.1 | breken in | braken in | inbreken | inbraken |
imperative sing. | breek in | |||
imperative plur.1 | breekt in | |||
participles | inbrekend | ingebroken | ||
1) Archaic. |
Derived terms[edit]
Descendants[edit]
- Afrikaans: inbreek