instinctus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Pronunciation[edit]

Etymology 1[edit]

From īnstinguō +‎ -tus.

Noun[edit]

īnstīnctus m (genitive īnstīnctūs); fourth declension

  1. instigation
  2. inspiration
Declension[edit]

Fourth-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative īnstīnctus īnstīnctūs
Genitive īnstīnctūs īnstīnctuum
Dative īnstīnctuī īnstīnctibus
Accusative īnstīnctum īnstīnctūs
Ablative īnstīnctū īnstīnctibus
Vocative īnstīnctus īnstīnctūs
Descendants[edit]
  • English: instinct
  • German: Instinkt
  • Russian: инстинкт (instinkt)

Etymology 2[edit]

Perfect passive participle of instinguo (instigate).

Adjective[edit]

īnstīnctus (feminine īnstīncta, neuter īnstīnctum); first/second-declension adjective

  1. having been inspired
  2. having been infuriated
Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative īnstīnctus īnstīncta īnstīnctum īnstīnctī īnstīnctae īnstīncta
Genitive īnstīnctī īnstīnctae īnstīnctī īnstīnctōrum īnstīnctārum īnstīnctōrum
Dative īnstīnctō īnstīnctō īnstīnctīs
Accusative īnstīnctum īnstīnctam īnstīnctum īnstīnctōs īnstīnctās īnstīncta
Ablative īnstīnctō īnstīnctā īnstīnctō īnstīnctīs
Vocative īnstīncte īnstīncta īnstīnctum īnstīnctī īnstīnctae īnstīncta

References[edit]

  • instinctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • instinctus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • instinctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • (ambiguous) to feel inspired: divino quodam instinctu concitari, ferri (Div. 1. 31. 66)