meegaan

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Dutch[edit]

Etymology[edit]

From mee +‎ gaan.

Pronunciation[edit]

  • (file)

Verb[edit]

meegaan

  1. to go along

Inflection[edit]

Inflection of meegaan (strong class 7, irregular, separable)
infinitive meegaan
past singular ging mee
past participle meegegaan
infinitive meegaan
gerund meegaan n
main clause subordinate clause
present tense past tense present tense past tense
1st person singular ga mee ging mee meega meeging
2nd person sing. (jij) gaat mee ging mee meegaat meeging
2nd person sing. (u) gaat mee ging mee meegaat meeging
2nd person sing. (gij) gaat mee gingt mee meegaat meegingt
3rd person singular gaat mee ging mee meegaat meeging
plural gaan mee gingen mee meegaan meegingen
subjunctive sing.1 ga mee ginge mee meega meeginge
subjunctive plur.1 gaan mee gingen mee meegaan meegingen
imperative sing. ga mee
imperative plur.1 gaat mee
participles meegaand meegegaan
1) Archaic.

Descendants[edit]

  • Skepi Creole Dutch: metgan