ondervangen

Dutch

Etymology

From onder- +‎ vangen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔn.dərˈvɑŋə(n)/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɑŋən

Verb

ondervangen

1. (transitive) to forestall, to prevent
2. (transitive) to intercept

Inflection

Conjugation of ondervangen (strong class 7, prefixed)
infinitive	ondervangen
past singular	onderving
past participle	ondervangen
infinitive	ondervangen
gerund	ondervangen n
	present tense	past tense
1st person singular	ondervang	onderving
2nd person sing. (jij)	ondervangt	onderving
2nd person sing. (u)	ondervangt	onderving
2nd person sing. (gij)	ondervangt	ondervingt
3rd person singular	ondervangt	onderving
plural	ondervangen	ondervingen
subjunctive sing.1	ondervange	ondervinge
subjunctive plur.1	ondervangen	ondervingen
imperative sing.	ondervang
imperative plur.1	ondervangt
participles	ondervangend	ondervangen
1) Archaic.