uitputten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch ûteputten. Equivalent to uit +‎ putten.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈœy̯tˌpʏ.tə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: uit‧put‧ten

Verb

uitputten

1. to exhaust, to use up completely, to empty out (a resource)
2. to exhaust, to drain (a person, physically or mentally)

Inflection

Inflection of uitputten (weak, separable)
infinitive	uitputten
past singular	putte uit
past participle	uitgeput
infinitive	uitputten
gerund	uitputten n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	put uit	putte uit	uitput	uitputte
2nd person sing. (jij)	put uit	putte uit	uitput	uitputte
2nd person sing. (u)	put uit	putte uit	uitput	uitputte
2nd person sing. (gij)	put uit	putte uit	uitput	uitputte
3rd person singular	put uit	putte uit	uitput	uitputte
plural	putten uit	putten uit	uitputten	uitputten
subjunctive sing.1	putte uit	putte uit	uitputte	uitputte
subjunctive plur.1	putten uit	putten uit	uitputten	uitputten
imperative sing.	put uit
imperative plur.1	put uit
participles	uitputtend	uitgeput
1) Archaic.

Derived terms

• onuitputtelijk
• uitputting

Descendants

• Afrikaans: uitput

Anagrams

• putten uit