ἀγνοέω

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Ancient Greek[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From ἀ- (a-, “not”), the root of γιγνώσκω (gignṓskō, “know”) +‎ -έω (-éō, verb-forming suffix). Compare ἀγνώς (agnṓs, “unknown”), ἄγνοια (ágnoia, “ignorance”).

Pronunciation[edit]

 

Verb[edit]

ἀγνοέω • (agnoéō)

  1. (transitive, intransitive) to not perceive or recognize, to not know, to fail to understand, to be ignorant, to forget
  2. (transitive, intransitive, litotes, with negative) to not be ignorant, to know well
  3. (intransitive) to sin or act unethically out of ignorance

Inflection[edit]

   Present: ἀγνοέω, ἀγνοέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγνοέω ἀγνοέεις ἀγνοέει ἀγνοέετον ἀγνοέετον ἀγνοέομεν ἀγνοέετε ἀγνοέουσῐ(ν)
subjunctive ἀγνοέω ἀγνοέῃς ἀγνοέῃ ἀγνοέητον ἀγνοέητον ἀγνοέωμεν ἀγνοέητε ἀγνοέωσῐ(ν)
optative ἀγνοέοιμῐ ἀγνοέοις ἀγνοέοι ἀγνοέοιτον ἀγνοεοίτην ἀγνοέοιμεν ἀγνοέοιτε ἀγνοέοιεν
imperative   ἀγνόεε ἀγνοεέτω ἀγνοέετον ἀγνοεέτων   ἀγνοέετε ἀγνοεόντων
middle/
passive 		indicative ἀγνοέομαι ἀγνοέῃ,
ἀγνοέει 		ἀγνοέεται ἀγνοέεσθον ἀγνοέεσθον ἀγνοεόμεθᾰ ἀγνοέεσθε ἀγνοέονται
subjunctive ἀγνοέωμαι ἀγνοέῃ ἀγνοέηται ἀγνοέησθον ἀγνοέησθον ἀγνοεώμεθᾰ ἀγνοέησθε ἀγνοέωνται
optative ἀγνοεοίμην ἀγνοέοιο ἀγνοέοιτο ἀγνοέοισθον ἀγνοεοίσθην ἀγνοεοίμεθᾰ ἀγνοέοισθε ἀγνοέοιντο
imperative   ἀγνοέου ἀγνοεέσθω ἀγνοέεσθον ἀγνοεέσθων   ἀγνοέεσθε ἀγνοεέσθων
active middle/passive
infinitive ἀγνοέειν ἀγνοέεσθαι
participle m ἀγνοέων ἀγνοεόμενος
f ἀγνοέουσᾰ ἀγνοεομένη
n ἀγνοέον ἀγνοεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀγνοῶ, ἀγνοοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγνοῶ ἀγνοεῖς ἀγνοεῖ ἀγνοεῖτον ἀγνοεῖτον ἀγνοοῦμεν ἀγνοεῖτε ἀγνοοῦσῐ(ν)
subjunctive ἀγνοῶ ἀγνοῇς ἀγνοῇ ἀγνοῆτον ἀγνοῆτον ἀγνοῶμεν ἀγνοῆτε ἀγνοῶσῐ(ν)
optative ἀγνοοίην,
ἀγνοοῖμῐ 		ἀγνοοίης,
ἀγνοοῖς 		ἀγνοοίη,
ἀγνοοῖ 		ἀγνοοῖτον,
ἀγνοοίητον 		ἀγνοοίτην,
ἀγνοοιήτην 		ἀγνοοῖμεν,
ἀγνοοίημεν 		ἀγνοοῖτε,
ἀγνοοίητε 		ἀγνοοῖεν,
ἀγνοοίησᾰν
imperative   ἀγνόει ἀγνοείτω ἀγνοεῖτον ἀγνοείτων   ἀγνοεῖτε ἀγνοούντων
middle/
passive 		indicative ἀγνοοῦμαι ἀγνοεῖ,
ἀγνοῇ 		ἀγνοεῖται ἀγνοεῖσθον ἀγνοεῖσθον ἀγνοούμεθᾰ ἀγνοεῖσθε ἀγνοοῦνται
subjunctive ἀγνοῶμαι ἀγνοῇ ἀγνοῆται ἀγνοῆσθον ἀγνοῆσθον ἀγνοώμεθᾰ ἀγνοῆσθε ἀγνοῶνται
optative ἀγνοοίμην ἀγνοοῖο ἀγνοοῖτο ἀγνοοῖσθον ἀγνοοίσθην ἀγνοοίμεθᾰ ἀγνοοῖσθε ἀγνοοῖντο
imperative   ἀγνοοῦ ἀγνοείσθω ἀγνοεῖσθον ἀγνοείσθων   ἀγνοεῖσθε ἀγνοείσθων
active middle/passive
infinitive ἀγνοεῖν ἀγνοεῖσθαι
participle m ἀγνοῶν ἀγνοούμενος
f ἀγνοοῦσᾰ ἀγνοουμένη
n ἀγνοοῦν ἀγνοούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀγνοιέω, ἀγνοιέομαι (Epic, uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγνοιέω ἀγνοιέεις ἀγνοιέει ἀγνοιέετον ἀγνοιέετον ἀγνοιέομεν ἀγνοιέετε ἀγνοιέουσῐ(ν)
subjunctive ἀγνοιέω,
ἀγνοιέωμῐ 		ἀγνοιέῃς,
ἀγνοιέῃσθᾰ 		ἀγνοιέῃ,
ἀγνοιέῃσῐ 		ἀγνοιέητον ἀγνοιέητον ἀγνοιέωμεν ἀγνοιέητε ἀγνοιέωσῐ(ν)
optative ἀγνοιέοιμῐ ἀγνοιέοισ(θᾰ) ἀγνοιέοι ἀγνοιέοιτον ἀγνοιεοίτην ἀγνοιέοιμεν ἀγνοιέοιτε ἀγνοιέοιεν
imperative   ἀγνοίεε ἀγνοιεέτω ἀγνοιέετον ἀγνοιεέτων   ἀγνοιέετε ἀγνοιεόντων
middle/
passive 		indicative ἀγνοιέομαι ἀγνοιέεαι ἀγνοιέεται ἀγνοιέεσθον ἀγνοιέεσθον ἀγνοιεόμε(σ)θᾰ ἀγνοιέεσθε ἀγνοιέονται
subjunctive ἀγνοιέωμαι ἀγνοιέηαι ἀγνοιέηται ἀγνοιέησθον ἀγνοιέησθον ἀγνοιεώμε(σ)θᾰ ἀγνοιέησθε ἀγνοιέωνται
optative ἀγνοιεοίμην ἀγνοιέοιο ἀγνοιέοιτο ἀγνοιέοισθον ἀγνοιεοίσθην ἀγνοιεοίμε(σ)θᾰ ἀγνοιέοισθε ἀγνοιεοίᾰτο
imperative   ἀγνοιέεο ἀγνοιεέσθω ἀγνοιέεσθον ἀγνοιεέσθων   ἀγνοιέεσθε ἀγνοιεέσθων
active middle/passive
infinitive ἀγνοιέειν ἀγνοιέεσθαι
participle m ἀγνοιέων ἀγνοιεόμενος
f ἀγνοιέουσᾰ ἀγνοιεομένη
n ἀγνοιέον ἀγνοιεόμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: ἀγνοιέω, ἀγνοιεῦμαι (Epic, contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἀγνοιέω ἀγνοιεῖς ἀγνοιεῖ ἀγνοιεῖτον ἀγνοιεῖτον ἀγνοιεῦμεν ἀγνοιεῖτε ἀγνοιεῦσῐ(ν)
subjunctive ἀγνοιέω,
ἀγνοιέωμῐ 		ἀγνοιῇς,
ἀγνοιῇσθᾰ 		ἀγνοιῇ,
ἀγνοιῇσῐ 		ἀγνοιῆτον ἀγνοιῆτον ἀγνοιέωμεν ἀγνοιῆτε ἀγνοιέωσῐ(ν)
optative ἀγνοιέοιμι ἀγνοιέοις ἀγνοιέοι ἀγνοιέοιτον ἀγνοιεοίτην ἀγνοιέοιμεν ἀγνοιέοιτε ἀγνοιέοιεν
imperative   ἀγνοίει ἀγνοιείτω ἀγνοιεῖτον ἀγνοιείτων   ἀγνοιεῖτε ἀγνοιεύντων
middle/
passive 		indicative ἀγνοιεῦμαι ἀγνοιεῖαι/ἀγνοιέαι ἀγνοιεῖται ἀγνοιεῖσθον ἀγνοιεῖσθον ἀγνοιεύμε(σ)θᾰ ἀγνοιεῖσθε ἀγνοιεῦνται
subjunctive ἀγνοιέωμαι ἀγνοιῇ ἀγνοιῆται ἀγνοιῆσθον ἀγνοιῆσθον ἀγνοιεώμε(σ)θᾰ ἀγνοιῆσθε ἀγνοιέωνται
optative ἀγνοιεοίμην ἀγνοιέοιο ἀγνοιέοιτο ἀγνοιέοισθον ἀγνοιεοίσθην ἀγνοιεοίμε(σ)θᾰ ἀγνοιέοισθε ἀγνοιεοίᾰτο
imperative   ἀγνοιεῦ ἀγνοιείσθω ἀγνοιεῖσθον ἀγνοιείσθων   ἀγνοιεῖσθε ἀγνοιείσθων
active middle/passive
infinitive ἀγνοιεῖν/ἀγνοιήμεναι/ἀγνοιῆναι ἀγνοιεῖσθαι
participle m ἀγνοιέων ἀγνοιεύμενος
f ἀγνοιεῦσᾰ ἀγνοιευμένη
n ἀγνοιεῦν ἀγνοιεύμενον
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠγνόεον, ἠγνοεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνόεον ἠγνόεες ἠγνόεε(ν) ἠγνοέετον ἠγνοεέτην ἠγνοέομεν ἠγνοέετε ἠγνόεον
middle/
passive 		indicative ἠγνοεόμην ἠγνοέου ἠγνοέετο ἠγνοέεσθον ἠγνοεέσθην ἠγνοεόμεθᾰ ἠγνοέεσθε ἠγνοέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἠγνόουν, ἠγνοούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνόουν ἠγνόεις ἠγνόει ἠγνοεῖτον ἠγνοείτην ἠγνοοῦμεν ἠγνοεῖτε ἠγνόουν
middle/
passive 		indicative ἠγνοούμην ἠγνοοῦ ἠγνοεῖτο ἠγνοεῖσθον ἠγνοείσθην ἠγνοούμεθᾰ ἠγνοεῖσθε ἠγνοοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: ἀγνοήσομαι, αγνοηθήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
middle indicative ἀγνοήσομαι ἀγνοήσῃ,
ἀγνοήσει 		ἀγνοήσεται ἀγνοήσεσθον ἀγνοήσεσθον ἀγνοησόμεθᾰ ἀγνοήσεσθε ἀγνοήσονται
optative ἀγνοησοίμην ἀγνοήσοιο ἀγνοήσοιτο ἀγνοήσοισθον ἀγνοησοίσθην ἀγνοησοίμεθᾰ ἀγνοήσοισθε ἀγνοήσοιντο
passive indicative αγνοηθήσομαι αγνοηθήσῃ αγνοηθήσεται αγνοηθήσεσθον αγνοηθήσεσθον αγνοηθησόμεθᾰ αγνοηθήσεσθε αγνοηθήσονται
optative αγνοηθησοίμην αγνοηθήσοιο αγνοηθήσοιτο αγνοηθήσοισθον αγνοηθησοίσθην αγνοηθησοίμεθᾰ αγνοηθήσοισθε αγνοηθήσοιντο
middle passive
infinitive ἀγνοήσεσθαι αγνοηθήσεσθαι
participle m ἀγνοησόμενος αγνοηθησόμενος
f ἀγνοησομένη αγνοηθησομένη
n ἀγνοησόμενον αγνοηθησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠγνόησᾰ, ἠγνοησᾰ́μην, ἠγνοήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνόησᾰ ἠγνόησᾰς ἠγνόησε(ν) ἠγνοήσᾰτον ἠγνοησᾰ́την ἠγνοήσᾰμεν ἠγνοήσᾰτε ἠγνόησᾰν
subjunctive ἀγνοήσω ἀγνοήσῃς ἀγνοήσῃ ἀγνοήσητον ἀγνοήσητον ἀγνοήσωμεν ἀγνοήσητε ἀγνοήσωσῐ(ν)
optative ἀγνοήσαιμῐ ἀγνοήσειᾰς,
ἀγνοήσαις 		ἀγνοήσειε(ν),
ἀγνοήσαι 		ἀγνοήσαιτον ἀγνοησαίτην ἀγνοήσαιμεν ἀγνοήσαιτε ἀγνοήσειᾰν,
ἀγνοήσαιεν
imperative   ἀγνόησον ἀγνοησᾰ́τω ἀγνοήσᾰτον ἀγνοησᾰ́των   ἀγνοήσᾰτε ἀγνοησᾰ́ντων
middle indicative ἠγνοησᾰ́μην ἠγνοήσω ἠγνοήσᾰτο ἠγνοήσᾰσθον ἠγνοησᾰ́σθην ἠγνοησᾰ́μεθᾰ ἠγνοήσᾰσθε ἠγνοήσᾰντο
subjunctive ἀγνοήσωμαι ἀγνοήσῃ ἀγνοήσηται ἀγνοήσησθον ἀγνοήσησθον ἀγνοησώμεθᾰ ἀγνοήσησθε ἀγνοήσωνται
optative ἀγνοησαίμην ἀγνοήσαιο ἀγνοήσαιτο ἀγνοήσαισθον ἀγνοησαίσθην ἀγνοησαίμεθᾰ ἀγνοήσαισθε ἀγνοήσαιντο
imperative   ἀγνόησαι ἀγνοησᾰ́σθω ἀγνοήσᾰσθον ἀγνοησᾰ́σθων   ἀγνοήσᾰσθε ἀγνοησᾰ́σθων
passive indicative ἠγνοήθην ἠγνοήθης ἠγνοήθη ἠγνοήθητον ἠγνοηθήτην ἠγνοήθημεν ἠγνοήθητε ἠγνοήθησᾰν
subjunctive ἀγνοηθῶ ἀγνοηθῇς ἀγνοηθῇ ἀγνοηθῆτον ἀγνοηθῆτον ἀγνοηθῶμεν ἀγνοηθῆτε ἀγνοηθῶσῐ(ν)
optative ἀγνοηθείην ἀγνοηθείης ἀγνοηθείη ἀγνοηθεῖτον,
ἀγνοηθείητον 		ἀγνοηθείτην,
ἀγνοηθειήτην 		ἀγνοηθεῖμεν,
ἀγνοηθείημεν 		ἀγνοηθεῖτε,
ἀγνοηθείητε 		ἀγνοηθεῖεν,
ἀγνοηθείησᾰν
imperative   ἀγνοήθητῐ ἀγνοηθήτω ἀγνοήθητον ἀγνοηθήτων   ἀγνοήθητε ἀγνοηθέντων
active middle passive
infinitive ἀγνοῆσαι ἀγνοήσᾰσθαι ἀγνοηθῆναι
participle m ἀγνοήσᾱς ἀγνοησᾰ́μενος ἀγνοηθείς
f ἀγνοήσᾱσᾰ ἀγνοησᾰμένη ἀγνοηθεῖσᾰ
n ἀγνοῆσᾰν ἀγνοησᾰ́μενον ἀγνοηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἠγνοίησᾰ (Epic)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνοίησᾰ ἠγνοίησᾰς ἠγνοίησε(ν) ἠγνοιήσᾰτον ἠγνοιησᾰ́την ἠγνοιήσᾰμεν ἠγνοιήσᾰτε ἠγνοίησᾰν
subjunctive ἀγνοιήσω,
ἀγνοιήσωμῐ 		ἀγνοιήσῃς,
ἀγνοιήσῃσθᾰ 		ἀγνοιήσῃ,
ἀγνοιήσῃσῐ 		ἀγνοιήσητον ἀγνοιήσητον ἀγνοιήσωμεν ἀγνοιήσητε ἀγνοιήσωσῐ(ν)
optative ἀγνοιήσαιμῐ ἀγνοιήσαις,
ἀγνοιήσαισθᾰ,
ἀγνοιήσειᾰς 		ἀγνοιήσειε(ν),
ἀγνοιήσαι 		ἀγνοιησεῖτον ἀγνοιησείτην ἀγνοιησεῖμεν ἀγνοιησεῖτε ἀγνοιησεῖεν
imperative   ἀγνοίησον ἀγνοιησᾰ́τω ἀγνοιήσᾰτον ἀγνοιησᾰ́των   ἀγνοιήσᾰτε ἀγνοιησᾰ́ντων
active
infinitive ἀγνοιῆσαι/ἀγνοιησᾰ́μεν/ἀγνοιησᾰμέναι
participle m ἀγνοιήσᾱς
f ἀγνοιήσᾱσᾰ
n ἀγνοιῆσᾰν
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: ἠγνόηκᾰ, ἠγνόημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνόηκᾰ ἠγνόηκᾰς ἠγνόηκε(ν) ἠγνοήκᾰτον ἠγνοήκᾰτον ἠγνοήκᾰμεν ἠγνοήκᾰτε ἠγνοήκᾱσῐ(ν)
subjunctive ἠγνοήκω ἠγνοήκῃς ἠγνοήκῃ ἠγνοήκητον ἠγνοήκητον ἠγνοήκωμεν ἠγνοήκητε ἠγνοήκωσῐ(ν)
optative ἠγνοήκοιμῐ,
ἠγνοηκοίην 		ἠγνοήκοις,
ἠγνοηκοίης 		ἠγνοήκοι,
ἠγνοηκοίη 		ἠγνοήκοιτον ἠγνοηκοίτην ἠγνοήκοιμεν ἠγνοήκοιτε ἠγνοήκοιεν
imperative   ἠγνόηκε ἠγνοηκέτω ἠγνοήκετον ἠγνοηκέτων   ἠγνοήκετε ἠγνοηκόντων
middle/
passive 		indicative ἠγνόημαι ἠγνόησαι ἠγνόηται ἠγνόησθον ἠγνόησθον ἠγνοήμεθᾰ ἠγνόησθε ἠγνόηνται
subjunctive ἠγνοημένος ὦ ἠγνοημένος ᾖς ἠγνοημένος ᾖ ἠγνοημένω ἦτον ἠγνοημένω ἦτον ἠγνοημένοι ὦμεν ἠγνοημένοι ἦτε ἠγνοημένοι ὦσῐ(ν)
optative ἠγνοημένος εἴην ἠγνοημένος εἴης ἠγνοημένος εἴη ἠγνοημένω εἴητον/εἶτον ἠγνοημένω εἰήτην/εἴτην ἠγνοημένοι εἴημεν/εἶμεν ἠγνοημένοι εἴητε/εἶτε ἠγνοημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   ἠγνόησο ἠγνοήσθω ἠγνόησθον ἠγνοήσθων   ἠγνόησθε ἠγνοήσθων
active middle/passive
infinitive ἠγνοηκέναι ἠγνοῆσθαι
participle m ἠγνοηκώς ἠγνοημένος
f ἠγνοηκυῖᾰ ἠγνοημένη
n ἠγνοηκός ἠγνοημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Pluperfect: ἠγνοήκειν, ἠγνοήμην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἠγνοήκειν,
ἠγνοήκη 		ἠγνοήκεις,
ἠγνοήκης 		ἠγνοήκει(ν) ἠγνοήκετον ἠγνοηκέτην ἠγνοήκεμεν ἠγνοήκετε ἠγνοήκεσᾰν
middle/
passive 		indicative ἠγνοήμην ἠγνόησο ἠγνόητο ἠγνόησθον ἠγνοήσθην ἠγνοήμεθᾰ ἠγνόησθε ἠγνόηντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Synonyms[edit]

References[edit]

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=ἀγνοέω&oldid=76656678"