κόρυμβος

Ancient Greek

Etymology

According to Beekes, from the same root of κορυφή (koruphḗ).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kó.rym.bos/ → /ˈko.rym.bos/ → /ˈko.rim.bos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kó.rym.bos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈko.rym.bos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈko.rym.bos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈko.rym.bos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈko.rim.bos/

Noun

κόρυμβος • (kórumbos) m (genitive κορύμβου); second declension

1. (nautical) uppermost point of a ship
2. top of a mountain
3. (botany) cluster of the ivy fruit

Inflection

Second declension of ὁ κόρυμβος; τοῦ κορύμβου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ κόρυμβος ho kórumbos	τὼ κορύμβω tṑ korúmbō	οἱ κόρυμβοι hoi kórumboi
Genitive	τοῦ κορύμβου toû korúmbou	τοῖν κορύμβοιν toîn korúmboin	τῶν κορύμβων tôn korúmbōn
Dative	τῷ κορύμβῳ tôi korúmbōi	τοῖν κορύμβοιν toîn korúmboin	τοῖς κορύμβοις toîs korúmbois
Accusative	τὸν κόρυμβον tòn kórumbon	τὼ κορύμβω tṑ korúmbō	τοὺς κορύμβους toùs korúmbous
Vocative	κόρυμβε kórumbe	κορύμβω korúmbō	κόρυμβοι kórumboi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• κορυμβάς (korumbás)
• κορύμβη (korúmbē)
• κορυμβίας (korumbías)
• κορύμβιον (korúmbion)
• κορυμβίτης (korumbítēs)
• κορυμβοειδής (korumboeidḗs)
• κορυμβόομαι (korumbóomai)
• κορυμβοφόρος (korumbophóros)
• κορυμβώδης (korumbṓdēs)

Descendants

• Latin: corymbus

Further reading

• “κόρυμβος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• κόρυμβος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN