τελευταῖος

See also: τελευταίος

Ancient Greek

Etymology

From τελευτή (teleutḗ, “end”) +‎ -ιος (-ios).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /te.leu̯.tâi̯.os/ → /te.leɸˈtɛ.os/ → /te.lefˈte.os/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /te.leu̯.tâi̯.os/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /te.lewˈtɛ.os/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /te.leɸˈtɛ.os/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /te.lefˈte.os/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /te.lefˈte.os/

Adjective

τελευταῖος • (teleutaîos) m (feminine τελευταίᾱ, neuter τελευταῖον); first/second declension

1. last

   Antonym: πρῶτος (prôtos)

Declension

First and second declension of τελευταῖος; τελευταίᾱ; τελευταῖον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		τελευταῖος teleutaîos	τελευταίᾱ teleutaíā	τελευταῖον teleutaîon		τελευταίω teleutaíō	τελευταίᾱ teleutaíā	τελευταίω teleutaíō		τελευταῖοι teleutaîoi	τελευταῖαι teleutaîai	τελευταῖᾰ teleutaîa
Genitive		τελευταίου teleutaíou	τελευταίᾱς teleutaíās	τελευταίου teleutaíou		τελευταίοιν teleutaíoin	τελευταίαιν teleutaíain	τελευταίοιν teleutaíoin		τελευταίων teleutaíōn	τελευταίων teleutaíōn	τελευταίων teleutaíōn
Dative		τελευταίῳ teleutaíōi	τελευταίᾳ teleutaíāi	τελευταίῳ teleutaíōi		τελευταίοιν teleutaíoin	τελευταίαιν teleutaíain	τελευταίοιν teleutaíoin		τελευταίοις teleutaíois	τελευταίαις teleutaíais	τελευταίοις teleutaíois
Accusative		τελευταῖον teleutaîon	τελευταίᾱν teleutaíān	τελευταῖον teleutaîon		τελευταίω teleutaíō	τελευταίᾱ teleutaíā	τελευταίω teleutaíō		τελευταίους teleutaíous	τελευταίᾱς teleutaíās	τελευταῖᾰ teleutaîa
Vocative		τελευταῖε teleutaîe	τελευταίᾱ teleutaíā	τελευταῖον teleutaîon		τελευταίω teleutaíō	τελευταίᾱ teleutaíā	τελευταίω teleutaíō		τελευταῖοι teleutaîoi	τελευταῖαι teleutaîai	τελευταῖᾰ teleutaîa
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		τελευταίως teleutaíōs				τελευταιότερος teleutaióteros				τελευταιότᾰτος teleutaiótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: τελευταίος (teleftaíos)

Further reading

• “τελευταῖος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “τελευταῖος”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• τελευταῖος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • concluding idem, page 155.
  • crowning idem, page 187.
  • culminating idem, page 188.
  • extreme idem, page 298.
  • final idem, page 320.
  • last idem, page 477.
  • supreme idem, page 842.
  • ultimate idem, page 905.
  • utmost idem, page 941.
  • utter idem, page 941.
  • uttermost idem, page 941.
  • valedictory idem, page 942.