ἀποβαίνω

Ancient Greek

Etymology

ἀπο- (apo-) +‎ βαίνω (baínō)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /a.po.bǎi̯.nɔː/ → /a.poˈβɛ.no/ → /a.poˈve.no/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.po.bǎi̯.nɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.poˈbɛ.no/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /a.poˈβɛ.no/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.poˈve.no/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.poˈve.no/

Verb

ἀποβαίνω • (apobaínō)

1. to go away, depart, leave
2. to alight (from a chariot)
3. to disembark (from a ship)

Inflection

   Present: ἀποβαίνω, ἀποβαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποβαίνω	ἀποβαίνεις	ἀποβαίνει	ἀποβαίνετον	ἀποβαίνετον	ἀποβαίνομεν	ἀποβαίνετε	ἀποβαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποβαίνω	ἀποβαίνῃς	ἀποβαίνῃ	ἀποβαίνητον	ἀποβαίνητον	ἀποβαίνωμεν	ἀποβαίνητε	ἀποβαίνωσῐ(ν)
	optative	ἀποβαίνοιμῐ	ἀποβαίνοις	ἀποβαίνοι	ἀποβαίνοιτον	ἀποβαινοίτην	ἀποβαίνοιμεν	ἀποβαίνοιτε	ἀποβαίνοιεν
	imperative		ἀπόβαινε	ἀποβαινέτω	ἀποβαίνετον	ἀποβαινέτων		ἀποβαίνετε	ἀποβαινόντων
middle/ passive	indicative	ἀποβαίνομαι	ἀποβαίνῃ, ἀποβαίνει	ἀποβαίνεται	ἀποβαίνεσθον	ἀποβαίνεσθον	ἀποβαινόμεθᾰ	ἀποβαίνεσθε	ἀποβαίνονται
	subjunctive	ἀποβαίνωμαι	ἀποβαίνῃ	ἀποβαίνηται	ἀποβαίνησθον	ἀποβαίνησθον	ἀποβαινώμεθᾰ	ἀποβαίνησθε	ἀποβαίνωνται
	optative	ἀποβαινοίμην	ἀποβαίνοιο	ἀποβαίνοιτο	ἀποβαίνοισθον	ἀποβαινοίσθην	ἀποβαινοίμεθᾰ	ἀποβαίνοισθε	ἀποβαίνοιντο
	imperative		ἀποβαίνου	ἀποβαινέσθω	ἀποβαίνεσθον	ἀποβαινέσθων		ἀποβαίνεσθε	ἀποβαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ἀποβαίνειν				ἀποβαίνεσθαι
participle	m	ἀποβαίνων				ἀποβαινόμενος
	f	ἀποβαίνουσᾰ				ἀποβαινομένη
	n	ἀποβαῖνον				ἀποβαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἀπέβαινον, ἀπεβαινόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέβαινον	ἀπέβαινες	ἀπέβαινε(ν)	ἀπεβαίνετον	ἀπεβαινέτην	ἀπεβαίνομεν	ἀπεβαίνετε	ἀπέβαινον
middle/ passive	indicative	ἀπεβαινόμην	ἀπεβαίνου	ἀπεβαίνετο	ἀπεβαίνεσθον	ἀπεβαινέσθην	ἀπεβαινόμεθᾰ	ἀπεβαίνεσθε	ἀπεβαίνοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ἀποβήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle	indicative	ἀποβήσομαι	ἀποβήσῃ, ἀποβήσει	ἀποβήσεται	ἀποβήσεσθον	ἀποβήσεσθον	ἀποβησόμεθᾰ	ἀποβήσεσθε	ἀποβήσονται
	optative	ἀποβησοίμην	ἀποβήσοιο	ἀποβήσοιτο	ἀποβήσοισθον	ἀποβησοίσθην	ἀποβησοίμεθᾰ	ἀποβήσοισθε	ἀποβήσοιντο
					middle
infinitive					ἀποβήσεσθαι
participle	m				ἀποβησόμενος
	f				ἀποβησομένη
	n				ἀποβησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπέβην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέβην	ἀπέβης	ἀπέβη	ἀπέβητον	ἀπεβήτην	ἀπέβημεν	ἀπέβητε	ἀπέβησᾰν
	subjunctive	ἀποβῶ	ἀποβῇς	ἀποβῇ	ἀποβῆτον	ἀποβῆτον	ἀποβῶμεν	ἀποβῆτε	ἀποβῶσῐ(ν)
	optative	ἀποβαίην	ἀποβαίης	ἀποβαίη	ἀποβαῖτον, ἀποβαίητον	ἀποβαίτην, ἀποβαιήτην	ἀποβαῖμεν, ἀποβαίημεν	ἀποβαῖτε, ἀποβαίητε	ἀποβαῖεν, ἀποβαίησᾰν
	imperative		ἀπόβηθῐ	ἀποβήτω	ἀπόβητον	ἀποβήτων		ἀπόβητε	ἀποβᾰ́ντων
		active
infinitive		ἀποβῆναι
participle	m	ἀποβᾱ́ς
	f	ἀποβᾶσᾰ
	n	ἀποβᾰ́ν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἀπέβησᾰ, ἀπεβησᾰ́μην (active only causal)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπέβησᾰ	ἀπέβησᾰς	ἀπέβησε(ν)	ἀπεβήσᾰτον	ἀπεβησᾰ́την	ἀπεβήσᾰμεν	ἀπεβήσᾰτε	ἀπέβησᾰν
	subjunctive	ἀποβήσω	ἀποβήσῃς	ἀποβήσῃ	ἀποβήσητον	ἀποβήσητον	ἀποβήσωμεν	ἀποβήσητε	ἀποβήσωσῐ(ν)
	optative	ἀποβήσαιμῐ	ἀποβήσειᾰς, ἀποβήσαις	ἀποβήσειε(ν), ἀποβήσαι	ἀποβήσαιτον	ἀποβησαίτην	ἀποβήσαιμεν	ἀποβήσαιτε	ἀποβήσειᾰν, ἀποβήσαιεν
	imperative		ἀπόβησον	ἀποβησᾰ́τω	ἀποβήσᾰτον	ἀποβησᾰ́των		ἀποβήσᾰτε	ἀποβησᾰ́ντων
middle	indicative	ἀπεβησᾰ́μην	ἀπεβήσω	ἀπεβήσᾰτο	ἀπεβήσᾰσθον	ἀπεβησᾰ́σθην	ἀπεβησᾰ́μεθᾰ	ἀπεβήσᾰσθε	ἀπεβήσᾰντο
	subjunctive	ἀποβήσωμαι	ἀποβήσῃ	ἀποβήσηται	ἀποβήσησθον	ἀποβήσησθον	ἀποβησώμεθᾰ	ἀποβήσησθε	ἀποβήσωνται
	optative	ἀποβησαίμην	ἀποβήσαιο	ἀποβήσαιτο	ἀποβήσαισθον	ἀποβησαίσθην	ἀποβησαίμεθᾰ	ἀποβήσαισθε	ἀποβήσαιντο
	imperative		ἀπόβησαι	ἀποβησᾰ́σθω	ἀποβήσᾰσθον	ἀποβησᾰ́σθων		ἀποβήσᾰσθε	ἀποβησᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ἀποβῆσαι			ἀποβήσᾰσθαι
participle	m	ἀποβήσᾱς			ἀποβησᾰ́μενος
	f	ἀποβήσᾱσᾰ			ἀποβησᾰμένη
	n	ἀποβῆσᾰν			ἀποβησᾰ́μενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀποβέβηκᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀποβέβηκᾰ	ἀποβέβηκᾰς	ἀποβέβηκε(ν)	ἀποβεβήκᾰτον	ἀποβεβήκᾰτον	ἀποβεβήκᾰμεν	ἀποβεβήκᾰτε	ἀποβεβήκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποβεβήκω	ἀποβεβήκῃς	ἀποβεβήκῃ	ἀποβεβήκητον	ἀποβεβήκητον	ἀποβεβήκωμεν	ἀποβεβήκητε	ἀποβεβήκωσῐ(ν)
	optative	ἀποβεβήκοιμῐ, ἀποβεβηκοίην	ἀποβεβήκοις, ἀποβεβηκοίης	ἀποβεβήκοι, ἀποβεβηκοίη	ἀποβεβήκοιτον	ἀποβεβηκοίτην	ἀποβεβήκοιμεν	ἀποβεβήκοιτε	ἀποβεβήκοιεν
	imperative		ἀποβέβηκε	ἀποβεβηκέτω	ἀποβεβήκετον	ἀποβεβηκέτων		ἀποβεβήκετε	ἀποβεβηκόντων
		active
infinitive		ἀποβεβηκέναι
participle	m	ἀποβεβηκώς
	f	ἀποβεβηκυῖᾰ
	n	ἀποβεβηκός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἀπόβεβᾰ

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἀπόβεβᾰ	ἀπόβεβᾰς	ἀπόβεβε(ν)	ἀποβέβᾰτον	ἀποβέβᾰτον	ἀποβέβᾰμεν	ἀποβέβᾰτε	ἀποβέβᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ἀποβέβω	ἀποβέβῃς	ἀποβέβῃ	ἀποβέβητον	ἀποβέβητον	ἀποβέβωμεν	ἀποβέβητε	ἀποβέβωσῐ(ν)
	optative	ἀποβέβοιμῐ, ἀποβεβοίην	ἀποβέβοις, ἀποβεβοίης	ἀποβέβοι, ἀποβεβοίη	ἀποβέβοιτον	ἀποβεβοίτην	ἀποβέβοιμεν	ἀποβέβοιτε	ἀποβέβοιεν
	imperative		ἀπόβεβε	ἀποβεβέτω	ἀποβέβετον	ἀποβεβέτων		ἀποβέβετε	ἀποβεβόντων
		active
infinitive		ἀποβεβέναι
participle	m	ἀποβεβώς
	f	ἀποβεβυῖᾰ
	n	ἀποβεβός
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀπόβαθρα (apóbathra)
• ἀποβάθρᾱ (apobáthrā)
• ἀπόβασις (apóbasis)
• ἀπόβασμα (apóbasma)
• ἀποβάτης (apobátēs)
• ἀποβατικός (apobatikós)

 

See also

• ἀποβιβάζω (apobibázō)