ἔπαρχος

Ancient Greek

Etymology

ἐπι- (epi-, “on, upon”) +‎ ἀρχός (arkhós, “ruler”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /é.par.kʰos/ → /ˈe.par.xos/ → /ˈe.par.xos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /é.par.kʰos/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈe.par.kʰos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈe.par.xos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈe.par.xos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈe.par.xos/

Noun

ἔπαρχος • (éparkhos) m (genitive ἐπάρχου); second declension

1. commander, governor of a country, prefect

Inflection

Second declension of ὁ ἔπαρχος; τοῦ ἐπάρχου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ ἔπαρχος ho éparkhos	τὼ ἐπάρχω tṑ epárkhō	οἱ ἔπαρχοι hoi éparkhoi
Genitive	τοῦ ἐπάρχου toû epárkhou	τοῖν ἐπάρχοιν toîn epárkhoin	τῶν ἐπάρχων tôn epárkhōn
Dative	τῷ ἐπάρχῳ tôi epárkhōi	τοῖν ἐπάρχοιν toîn epárkhoin	τοῖς ἐπάρχοις toîs epárkhois
Accusative	τὸν ἔπαρχον tòn éparkhon	τὼ ἐπάρχω tṑ epárkhō	τοὺς ἐπάρχους toùs epárkhous
Vocative	ἔπαρχε éparkhe	ἐπάρχω epárkhō	ἔπαρχοι éparkhoi
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ἐπαρχεία (eparkheía)
• ἐπαρχεῖον (eparkheîon)
• ἐπαρχέω (eparkhéō)
• ἐπαρχή (eparkhḗ)
• ἐπαρχία (eparkhía)
• ἐπαρχικός (eparkhikós)
• ἐπαρχιώτης (eparkhiṓtēs)
• ἐπαρχότης (eparkhótēs)
• ἐπάρχω (epárkhō)

 

Descendants

• English: eparch

Further reading

• “ἔπαρχος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ἔπαρχος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette