ontketenen

Dutch

Etymology

From (deprecated template usage) ont- +‎ keten +‎ -en.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˌɔntˈkeː.tə.nə(n)/

• Audio:

  (file)

Verb

ontketenen

1. to unchain, unshackle

Inflection

Conjugation of ontketenen (weak, prefixed)
infinitive	ontketenen
past singular	ontketende
past participle	ontketend
infinitive	ontketenen
gerund	ontketenen n
	present tense	past tense
1st person singular	ontketen	ontketende
2nd person sing. (jij)	ontketent, ontketen2	ontketende
2nd person sing. (u)	ontketent	ontketende
2nd person sing. (gij)	ontketent	ontketende
3rd person singular	ontketent	ontketende
plural	ontketenen	ontketenden
subjunctive sing.1	ontketene	ontketende
subjunctive plur.1	ontketenen	ontketenden
imperative sing.	ontketen
imperative plur.1	ontketent
participles	ontketenend	ontketend
1) Archaic. 2) In case of inversion.