φωνητικός

Greek

Etymology

From Ancient Greek φωνητικός (phōnētikós), from φωνητoς (phōnētos, “to be spoken”), from φωνέω (phōnéō, “I speak, produce a sound”) + -τικός (-tikós).

Adjective

φωνητικός • (fonitikós) m (feminine φωνητική, neuter φωνητικό)

1. vocal (pertaining to the voice or speech; uttered or modulated by the voice)

   φωνητικές χορδές, φωνητική μουσική

   fonitikés chordés, fonitikí mousikí

   vocal cords, vocal music

2. phonetic

Declension

Declension of φωνητικός

number  case \ gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	φωνητικός •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικοί •	φωνητικές •	φωνητικά •
genitive	φωνητικού •	φωνητικής •	φωνητικού •	φωνητικών •	φωνητικών •	φωνητικών •
accusative	φωνητικό •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικούς •	φωνητικές •	φωνητικά •
vocative	φωνητικέ •	φωνητική •	φωνητικό •	φωνητικοί •	φωνητικές •	φωνητικά •

Derived terms

• φωνητική (fonitikí)
• φωνητικό αλφάβητο (fonitikó alfávito)