δικηγόρος

Greek

From Byzantine Greek, from late Hellenistic / Koine Greek, or medieval 6th century attested oblique cases (e.g. genitive δικηγόρου (dikēgórou), dative, δικηγόρῳ (dikēgórōi)), both suitable for a noun in -ήγορος or -ηγόρος. The word was lemmatized by Eustathius and at Suda as δικηγόρος (dikēgóros, “advocate”). From the ancient δίκη (díkē) + -ήγορος (-ḗgoros) from ἀγορεύω (agoreúō) with ectasis of <α> to <η> in composition (like κατήγορος (katḗgoros, “accuser”)), but with stress shift like δημηγόρος (dēmēgóros, “orator, speaker”). Diccionario Español^[1] correctly lemmatizes δικηγόρος, unlike LSJ^[2] which lemmatizes δικήγορος.^[3]^[4]

δικηγόρος • (dikigóros) m or f (plural δικηγόροι)

(law) attorney, solicitor, barrister
Συγχρόνως, ο δικηγόρος θα είχε το πλεονέκτημα να μην φέρει ο ίδιος την αποκλειστική ευθύνη όταν υποπτευθεί μία σοβαρή εγκληματική δραστηριότητα.
Synchrónos, o dikigóros tha eíche to pleonéktima na min férei o ídios tin apokleistikí efthýni ótan ypopteftheí mía sovarí egklimatikí drastiriótita.
At the same time, attorneys would have the advantage of not being left to cope by themselves when they are suspected of criminal activity.

Declension of δικηγόρος

^ δικηγόρος in the Diccionario Griego–Español en línea (2006–2024)
^ “δικήγορος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
^ δικηγόρος - Babiniotis, Georgios (2010) Ετυμολογικό λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας Etymologikó lexikó tis néas ellinikís glóssas [Etymological Dictionary of Modern Greek language] (in Greek), Athens: Lexicology Centre
^ δικηγόρος, in Λεξικό της κοινής νεοελληνικής [Dictionary of Standard Modern Greek], Triantafyllidis Foundation, 1998 at the Centre for the Greek language

→ Aromanian: dichigor