Cicurinus
Jump to navigation
Jump to search
Latin
[edit]Etymology
[edit]From cicur (“tame, mild”) + -īnus (“-an”, adjectival derivational suffix).
Pronunciation
[edit]- (Classical Latin) IPA(key): /ki.kuˈriː.nus/, [kɪkʊˈriːnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /t͡ʃi.kuˈri.nus/, [t͡ʃikuˈriːnus]
Noun
[edit]Cicurīnus m (genitive Cicurīnī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
Declension
[edit]Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | Cicurīnus | Cicurīnī |
Genitive | Cicurīnī | Cicurīnōrum |
Dative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
Accusative | Cicurīnum | Cicurīnōs |
Ablative | Cicurīnō | Cicurīnīs |
Vocative | Cicurīne | Cicurīnī |