Iovis

Latin

Etymology

From Proto-Indo-European *dyew- (“heaven, sky; to shine”). Cognate with Old Armenian տիւ (tiw, “daytime”), Old Irish día, Welsh dydd.

Pronunciation

• (Classical Latin) IPA^(key): /ˈi̯o.u̯is/, [ˈi̯ou̯ɪs̠]
• (modern Italianate Ecclesiastical) IPA^(key): /ˈjo.vis/, [ˈjɔːvis]

Proper noun

Iovis m (genitive Iovis); third declension

1. (Late Latin, Medieval Latin) Alternative form of Iuppiter, the god Jove, Jupiter.
   • 556 AD - 636 AD, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:

     Quos pagani deos asserunt, homines olim fuisse produntur, et pro uniuscuiusque vita vel meritis coli apud suos post mortem coeperunt, ut apud Aegyptum Isis apud Cretam Iovis, apud Mauros Iuba, apud Latinos Faunus, apud Romanos Quirinus.

   • 556 AD - 636 AD, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:

     Iovis fertur a iuvando dictus, et Iuppiter quasi iuvans pater, hoc est, omnibus praestans.

Declension

Third-declension noun.

Case	Singular	Plural
Nominative	Iovis	Iovēs
Genitive	Iovis	Iovum
Dative	Iovī	Iovibus
Accusative	Iovem	Iovēs
Ablative	Iove	Iovibus
Vocative	Iovis	Iovēs

Derived terms

• dies Iovis
• iovialis

Proper noun

(deprecated template usage) Iovis

1. genitive singular of Iuppiter